Δυσκολίες προσαρμογής – Αντιδρά έντονα με νεύρα και φωνές, Μέρος Β’

Ερώτηση από Κατερίνα (1.3.2017) 

“Θέλω πολύ να σας ευχαριστήσω για την άμεση ανταπόκριση. Δεν σας κρύβω ότι προβληματίστηκα αρκετά με την απάντησή σας. πίστευα ότι ήταν πιο δυνατό το παιδί μου.

Δεν κατάφερα να θηλάσω πάνω από 2 μέρες διότι έπαθα μαστίτιδα και ίσως να μην είχα την καλύτερη ενημέρωση πάνω στο θέμα του θηλασμού.

Έπειτα, να σας αναφέρω ότι στον παιδικό σταθμό τον έστειλα κυρίως για να κοινωνικοποιηθεί γιατί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου δεν υπάρχουν άλλα παιδία, δυστυχώς. Προσπαθούμε να συναντιόμαστε οικογενειακά με κάτι μακρινά ξαδελφάκια αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Ούτε είναι εύκολο να πηγαίνουμε κάθε μέρα στις κούνιες για να κάνει γνωριμίες.

Έχω παρατηρήσει, όμως ότι στον σταθμό πηγαίνει και έρχεται ευχαριστημένος, με χαμόγελο, το ζητάει. Είναι βέβαια και κάποιες μέρες που φαίνεται στο προσωπάκι του ότι δεν έχει όρεξη. Αλλά ,πέρα από την αρχή της σεζόν, τώρα πηγαίνει πιο άνετα.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πως θα του δείξω ότι μπορεί να με εμπιστευτεί. Από την ημέρα που γεννήθηκε δεν έχω σταματήσει να του μιλάω. Του μιλούσα και του μιλάω για τα πάντα. Τον αγκαλιάζω με την κάθε ευκαιρία, τον φιλάω, χάνω και την υπομονή μου όμως. Και την χάνω άσχημα γιατί δεν είμαι καλά. Φαντάζομαι να μην είμαι η μοναδική που το παθαίνει αυτό. Νομίζω ότι παλεύω με θηρία μέσα μου και αυτό είναι κάτι που με έπιασε περίπου ένα 6μηνο μετά την γέννα... δεν θα σας απασχολήσω άλλο. Ευχαριστώ και πάλι για την ευγενική σας ανταπόκριση. Σκέφτομαι να σας καλέσω για ένα ραντεβού... καλό βράδυ!”

Απάντηση από ψυχολόγο (1.3.2017)

Περισσότερα...

Tags: ψυχολογία, παιδικός σταθμός, δυσκολίες προσαρμογής, μητρικό άγχος

Ερώτηση από Aggelikifok (12.3.2017)

“Καλησπέρα σας, έχω έναν γιο 15 μηνών και τον τελευταίο καιρό με απασχολεί η αντίδρασή του όταν επιστρέφει πίσω σε εμένα εάν έχει λείψει κάποιες ώρες ή και λίγες μέρες. 

Ακόμα δεν πηγαίνει παιδικό σταθμό και εγώ δε δουλεύω οπότε περνάμε την ημέρα μας μαζί. Όταν έρχεται κόσμος στο σπίτι θέλει να είναι δίπλα μου, να τον παίρνω αγκαλιά ή να παίζουμε μαζί. Εάν τον απασχολήσει κάποιος άλλος και φύγω από το δωμάτιο αρχικά είναι ανήσυχος, όμως ξεχνιέται στη συνέχεια και όταν επιστρέφω τότε έρχεται προς το μέρος μου με χαρά. 

Το θέμα μου είναι όταν λείψει από το σπίτι για αρκετές ώρες ή και λίγες μέρες (όταν έφυγε με τον άντρα μου). Μόλις επέστρεψε δεν έδειξε χαρά ή ανυπομονησία, ίσως να τον χαρακτήριζα και σχεδόν αδιάφορο. 

Στη συνέχεια ήρθε στην αγκαλιά μου και σιγά-σιγά παίξαμε. Απλά η πρώτη του αντίδραση δεν ήταν ιδιαίτερα θερμή. 

Διάβασα και ένα σχετικό άρθρο στο site σας αλλά για ποιο λόγο μπορεί να συμβαίνει αυτό, είναι κάποιο θέμα που αφορά τη σχέση μας ή τον τρόπο δεσίματός μας;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.”

Απάντηση από ψυχολόγο (12.3.2017)

Περισσότερα...

Tags: ψυχολογία, άγχος αποχωρισμού, νήπιο

Ερώτηση από Ελίνα (13.3.2017)

“Γεια σας λέγομαι Ελίνα και είμαι 22 χρόνων είμαι στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου αλλά είναι σαν την πρώτη φορά έχω αρκετό άγχος... Είμαι περίπου 1 μισή μηνών και είχα δει ένα πολύ απαλό καφέ στα υγρά μου και πανικοβλήθηκα. Ο γιατρός μου είπε να πάρω τα χάπια οτρεγκεσταν αλλά επειδή ήταν τόσο απαλό και δεν μου ξανά ήρθε τίποτα στα υγρά δεν τα πήρα είδα και τις παρενέργειες και φοβήθηκα περισσότερο. Το άγχος δεν μου έχει φύγει. Τι μου προτείνετε;”

Απάντηση από ψυχολόγο (14.3.2017)

Περισσότερα...

Ερώτηση από Μαρίνα (22.3.2017)

“Τα τελευταία 5 χρόνια μένει η μητέρα του άντρα μου σπίτι μας ετών 84. Με όλα τα καθημερινά προβλήματα που τα συμμερίζομαι. Όμως, ΚΑΘΕ βράδυ ο άντρας μου πιέζει τα παιδια, ετών 9 και 7 να φιλήσουν και να αγκαλιάσουν τη γιαγιά! Ενώ αυτά δεν θέλουν.”

Απάντηση από ψυχολόγο (22.3.2017)

Περισσότερα...

Ερώτηση από Κατερίνα (10.4.2017)

“Γεια σας, έχω ένα μωράκι 8μιση μηνών. Εδώ και ένα μήνα δε θέλει κανέναν άλλον πάρα μόνο εμένα. Αυτή η συμπεριφορά ξεκίνησε όταν χρειάστηκε να λείψω για λίγο και το άφησα πρώτη φόρα μόνο του... Δεν έχει πιει ποτέ φόρμουλα και όταν του πήρα να πιει για τις ώρες που θα έλειπα δεν ήπιε γουλιά και έκλαιγε μέχρι να γυρίσω... πλέον τον θηλάζω μόνο πρωί-βράδυ αλλά όλη νύχτα ξυπνάει και θέλει τη θηλή στο στόμα του για να ξανακοιμηθεί...ένα μήνα τώρα είμαι πελαγωμένη… Ξυπνάει κάθε μισάωρο με κάθε μια ώρα....πως θα το σταματήσω αυτό; Μόλις χρονίσει θέλω να αποθηλάσει πρέπει να προσέξω κάτι ιδιαίτερα; Πρέπει να γυρίσω στη δουλειά και ο μικρός θα πάει βρεφονηπιακό σταθμό.  Πώς θα τον συνηθίσει; Μήπως πρέπει να βρω άλλη λύση? Δε θέλω να του κάνω κακό στη ψυχολογία του επειδή θα είναι με κάποιους "ξένους". Πείτε μου τη γνώμη σας σάς παρακαλώ... Συγγνώμη για τις πολλές ερωτήσεις.”

Απάντηση από ψυχολόγο (10.4.2017)

Περισσότερα...

Tags: ψυχολογία, θηλασμός, άγχος αποχωρισμού, ύπνος, δυσκολίες προσαρμογής

Ερώτηση από Μαρία (25.5.2017)

“Γεια σας , έχω ένα μωράκι 18 μηνών αγόρι είναι το δεύτερό μου παιδάκι. Το γέννησα με καισαρική όπου λόγω επιπωματικού τραχήλου έγινε μαζί και αφαίρεση μήτρας, τραχήλου και σαλπιγγών.

Το μωράκι βγήκε 34 εβδομάδων υγιέστατο αλλά έμεινε 3 μέρες στην μονάδα υψηλής φροντίδας. Εγώ λόγω του χειρουργείου δεν ήθελα να θηλάσω και δεν μπορούσα να πάω να το δω. Όταν την τρίτη μέρα πήγα και το έπιασα, ένιωσα ότι το μωράκι δεν με ήξερε (λογικό). Επειδή το πρώτο παιδί το είχα θηλάσει 8 μήνες ήθελα και αυτό να το θηλάσω 3 μέρες μετά αλλά το μωρό ήταν πολύ μικρό μου είπαν από το νοσοκομείο και δεν είχε δύναμη να θηλάσει. Έτσι έβγαζα εγώ το γάλα με το θήλαστρο και του το έδινε ο άντρας μου τον πρώτο καιρό.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ξεκίνησε αυτό αλλά το παιδί ξυπνούσε τα βράδια και δεν ήθελε εμένα, έκλεγε μέχρι να το πάρει ο άντρας μου αγκαλιά. Τώρα που έχει μεγαλώσει και μιλάει, μου φωνάξει όταν τον πιάνω "άσε με" και αυτό με πληγώνει, με τρελαίνει και τύψεις και θυμό ταυτόχρονα.

Όλη μέρα δεν έχει πρόβλημα μαζί μου, σίγουρα βέβαια αν είναι ο μπαμπάς του μπροστά θέλει εκείνον αλλά όχι τόσο έντονα όπως το βράδυ. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έχασα τον πατέρα μου 62 χρονών και το πάλεψα να μην στεναχωρηθώ και ταράξω το μωράκι που είχα στην κοιλιά μου, επίσης κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου στο νοσοκομείο επειδή μου έλειπε το πρώτο παιδί που δεν το είχα αφήσει ποτέ ξανά μόνο του, ήθελα να τελειώνει αυτή η εγκυμοσύνη όσο πιο γρήγορα γίνεται με όποιο τίμημα (δηλαδή προτιμούσα να βάλουν το μωρό σε θερμοκοιτίδα και εγώ να φύγω. Όλα αυτά όμως μέχρι να το γεννήσω 15 μέρες μόλις γέννησα το ερωτεύτηκα αμέσως κάτι το οποίο στο πρώτο μου παιδί δεν είχα. Το πρώτο μου παιδί όταν γέννησα δεν το ήθελα για ένα μικρό διάστημα. Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Επίσης ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το παιδί μου φταίει για το ότι δεν έχω πια μήτρα κλπ, σίγουρα μου έχει στοιχήσει αλλά είναι ένα άλλο μεμονωμένο γεγονός η απώλεια μου αυτή. Συγγνώμη για τη φλυαρία μου.”

Απάντηση από ψυχολόγο (25.5.2017)

Περισσότερα...

Tags: νήπιο, επιπωματικός πλακούντας, προσκόλληση