Τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία

Καλοκαιράκι έφτασε! Άλλοι σκέφτονται σε ποιο μέρος θα πάνε διακοπές, άλλοι σκέφτονται σε ποια παραλία θα αράξουν, άλλοι μετρούν τις μέρες που τους απομένουν για να φύγουν για διακοπές και άλλοι σκέφτονται ότι το ταμείο είναι μείον και μάλλον θα βουτήξουν στην μπανιέρα τους φέτος για να δροσιστούν.

Καλοκαιράκι, λοιπόν! Θυμάστε τα πρώτα μπάνια με τα παιδάκια σας; Εγώ ναι. Θυμάμαι ότι είχαμε δύο τσάντες θαλάσσης (με πετσέτες, ρουχαλάκια, πάνες, νερό, αντηλιακά, καπέλα κ.α.), δύο μικρές παιδικές τσάντες (με κουβαδάκια, καραβάκια, μπάλες), δύο σωσίβια και δύο μωρά ενός έτους. Σας ακούγεται σαν κάπως δύσκολη κατάσταση, αλλά πιστέψτε με εμείς το χαιρόμασταν.

Καλοκαιράκι! Φτάνουμε στην παραλία, οργανωμένη παρακαλώ, και ακουμπάμε τα πράγματα μας στις ξαπλώστρες (που στα μέρη μου είναι ακόμα δωρεάν). Τα κοριτσάκια μας έχουν ξεκινήσει να περπατάνε και δεν κρατιούνται, θέλουν να παίξουν με τα κουβαδάκια τους. Τις παίρνω από το χέρι για να τις καθίσω κοντά στη θάλασσα και να παίξουν.

Εκεί, όμως, που είμαι έτοιμη να τις αφήσω βλέπω πεταμένες γόπες (και δεν εννοώ τα ψάρια). Να σημειωθεί ότι το μαγαζί έχει τασάκια και η παραλία είναι γεμάτη κάδους σκουπιδιών. Με το πόδι μου απομακρύνω την πρώτη στρώση από πέτρες και αποτσίγαρα. Τώρα, σκέφτομαι, θα καθίσουν οι μικρές μου να παίξουν. Αλλά, λάθος σκέφτηκα γιατί η δεύτερη στρώση παραλίας διαθέτει πέτρες, καπάκια αναψυκτικών και καλαμάκια. Συνεχίζω, λοιπόν, το σκάψιμο με το πόδι μου (ούτε ανθρακωρύχος) και φτιάχνω λακκούβα και λέω στις μικρές να κάτσουν να παίξουν.

Τι όμορφη εικόνα! Γεμίζουν πέτρες και άμμο τα κουβαδάκια και νερό τους νερόμυλούς τους και χαχανίζουν. Απόλυτη ευτυχία για τις μικρές. Και εκεί που τις χαζεύω ξέγνοιαστη, να σου η μία αναρωτιέται τι γεύση έχουν οι πέτρες στη θάλασσα και ξεκινάει το γλείψιμο. Ωσάν ψύχραιμη ελληνίδα μαμά την αρπάζω από το στόμα της. Η μικρή δεν πτοείται, της άρεσε η γεύση και παίρνει δεύτερη πέτρα. Η παρέα δίπλα μας, έφηβοι, της μιλάνε μήπως σταματήσει. Αλλά τίποτα. Και πάλι εγώ αρπάζω τη πέτρα και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις και αφού διαπίστωσε ότι της άρεσε η γεύση που έχουν οι πέτρες θαλάσσης, αρχίζει να ασχολείται με τον νερόμυλό της.

Και το παιχνίδι συνεχίζεται! Γεμίζουν και αδειάζουν τα κουβαδάκια. Απλά η μια μικρή αποφάσισε το ένα από τα κουβαδάκια με άμμο να το αδειάσει όλο πάνω της. Και ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα δυο κοριτσάκια με λευκή επιδερμίδα, η μια αποκτά ένα λασποσοκολατί χρώμα. Και τα γέλια δυναμώνουν. Εεε, τώρα πια λέω θα βουτήξουμε στη θάλασσα για να επανέλθει και το χρώμα του παιδιού.

Και μπαίνουμε, αρχικά, χωρίς τα σωσίβιά μας αλλά στην αγκαλιά τής μαμάς και του μπαμπά. Ξεπλένεται από την άμμο και το λασποσοκολατί κοριτσάκι. Χτυπάνε με τα χεράκια τους τη θάλασσα και το μαλλί της μαμάς και του μπαμπά μούσκεμα. Σειρά έχουν τα σωσίβια υπερπαραγωγή, δώρα καλών μας φίλων. Οι μικρές απολαμβάνουν  καθιστές και οι γονείς κολυμπούν, όχι πια στα βαθιά (παιδί μου) αλλά γύρω από τα σωσίβια και στα ρηχά.

Και, αφού μούλιασαν στο νερό, ώρα για τις ξαπλώστρες–απλώστρες για στέγνωμα. Αλλαγή εμφάνισης για τις μικρές με στεγνά ρούχα και πάνες καθαρές. Αλλά με τόσο παιχνίδι πεινάσανε και διψάσανε. Βγάζω από τη μια τσάντα θαλάσσης το μπολ με τα φρούτα και τα ποτηράκια τους με το νερό. Αυτά που έβλεπα στις ταινίες με τα κεφτεδάκια, κάπως έτσι.  

Και η ώρα πέρασε και οι μικρές κουράστηκαν και πήραμε το δρόμο για το σπίτι της γιαγιάς. Κάπως έτσι θυμάμαι το πρώτο καλοκαιρινό μας μπάνιο με τις μικρές. Και είμαι σίγουρη ότι άλλοι θα έχετε πιο σπαρταριστές ιστορίες να θυμάστε από τα πρώτα μπάνια.

Εκείνο που θα ήθελα να θυμόμαστε όλοι, είναι ότι έχουμε δικαίωμα να καπνίσουμε στη παραλία, να πιούμε το καφέ μας ή το αναψυκτικό μας, να αλλάξουμε πάνα στα μικρά μας, έχουν όμως δικαίωμα και τα παιδιά μας να παίξουν σε καθαρές παραλίες και να κολυμπήσουν σε καθαρή θάλασσα. Γιατί αρκετές φορές έχω ακούσει ή διαβάσει για μικρά παιδάκια που κατέληξαν στο νοσοκομείο, εξαιτίας κάποιου «χαμένου θησαυρού» που κατάπιαν. Και μην πει κάποιος ότι οι παραλίες μας δεν έχουν κάδους σκουπιδιών ή τασάκια. Ούτε ότι φταίει η μαμά που δεν το πρόσεχε, γιατί το κακό δεν αργεί να γίνει. Αρκεί μόνο τα βλέφαρα να ανοιγοκλείσουν.

Κάθε καλοκαίρι με τα παιδιά είναι διαφορετικό. Μεγαλώνοντας αλλάζουν οι εικόνες, οι στιγμές που θα θυμόμαστε. Μέσα από την καρδιά  μου σας εύχομαι ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!