Τα νέα της ημέρας

Εδώ και μέρες σκέφτομαι να γράψω και να μοιραστώ μαζί σας μια ιδέα, που βοήθησε πολύ στη διαδικασία τού να μάθουν οι κόρες μου να κοιμούνται μόνες τους. Η Νεφέλη (6 χρονών) και η Αλεξάνδρα (3 ½) περίμεναν πάντα, κάθε βράδυ, να τις κοιμίσουμε ή εγώ ή ο μπαμπάς τους.

Η διαδικασία τού «είναι ώρα για ύπνο» άλλαξε πολλές φορές για εμάς. Ο στόχος ήταν πάντα - χωρίς επιτυχία – τα κορίτσια να ηρεμήσουν, να πέσει η ένταση και γενικώς να μπούμε σε μια διαδικασία χαλάρωσης, ώστε τελικά να κοιμηθούν γρήγορα και ήρεμα.

Το «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει» το ξέρετε; Ε, κάπως έτσι είναι ο ύπνος και για εμάς τα τελευταία 4 χρόνια. Και λέω τα τελευταία 4 χρόνια γιατί ώσπου να μείνω έγκυος στην Αλεξάνδρα, ο ύπνος της Νεφέλης ήταν εύκολη υπόθεση. Μπάνιο, γάλα, γυρνάμε πλευρό και κοιμόμαστε! Η εγκυμοσύνη μου έφερε για τη Νεφέλη μια κάποια αναστάτωση και το παιδί μου ξαφνικά άρχισε να θέλει παρέα για να κοιμηθεί. Και φυσικά, όταν γεννήθηκε η μικρή οποιαδήποτε αίσθηση προγράμματος χάθηκε, αν και προσπαθήσαμε πολύ.

Όταν έχεις ένα νέο μωρό στο σπίτι, είναι δύσκολο να διατηρήσεις τις συνήθειες και τη ρουτίνα που είχες πριν τον ερχομό του. Αν προσθέσω σε αυτό και το γεγονός ότι η Αλεξάνδρα είχε γενικώς μαλώσει με τον ύπνο από την ημέρα που γεννήθηκε, μπορείτε νομίζω να καταλάβετε τι κατάσταση επικρατούσε στο σπίτι μας.

Καθώς η Αλεξάνδρα μεγάλωνε, μεγάλωναν και οι εντάσεις στο σπίτι μας. Η ώρα του μπάνιου ήταν ένας αγώνας, καθώς μέχρι να βγάλουν τα ρούχα τους και να μπουν στη μπανιέρα είχαμε διαδικασία. Να μαζέψουμε μαζί το δωμάτιο, να βγάλουν τα ρούχα τους (με ενδιάμεσα τρεχαλητά, παιχνίδια και φωνές μέσα στο σπίτι), να φτιάξουμε το νερό στη σωστή θερμοκρασία και φυσικά τελικά να αποφασίσουν να ξεκινήσουμε το μπάνιο! Τρέλα δηλαδή, η οποία συνεχίζεται πάντα και μετά το μπάνιο την ώρα που φοράμε τις πυτζάμες μας! Αγώνες ποια θα ντυθεί πρώτη, διαπραγματεύσεις σχετικά με το αν θα ξαπλώσουν κατευθείαν στα κρεβάτια τους ή θα παίξουν λίγο (μέγα λάθος!) και άλλα τρεχαλητά και άλλες κουβέντες κ.ο.κ.

Πρόσφατα αποφασίσαμε τα κορίτσια να κοιμούνται πλέον στο ίδιο δωμάτιο. Εφόσον η Αλεξάνδρα πλέον μεγάλωσε αρκετά και ήταν ώρα να βγει από την κούνια και να πάει σε μεγάλο κρεβάτι (ή «κρεβάτι για μεγάλα παιδιά» όπως της αρέσει να το αποκαλεί), συμφώνησαν πλέον να κοιμούνται μαζί! Όφελος 1ο: Έφτανε πλέον ένας γονιός για να κοιμούνται και οι δύο. Δεν χρειαζόταν πλέον ο διπλάσιος χρόνος για να κοιμηθούν (βλέπε: κοίμισε τη μια πρώτα και μετά πήγαινε στο άλλο δωμάτιο για να κοιμήσεις και την άλλη ή ο ένας να κοιμίζει τη μία και ο άλλος την άλλη).

Βασική προϋπόθεση εφαρμογής της μεθόδου: να είναι αρκετά μεγάλα τα παιδιά ώστε να μιλάνε! Και εξηγώ γιατί. Στις κόρες μου αρέσει το κουβεντολόι. Εγώ, λόγω επαγγέλματος, δουλεύω πάρα πολλές ώρες και ο χρόνος μου μαζί τους είναι περιορισμένος. Αποφάσισα λοιπόν – έχοντας στο μυαλό μου πάντα πόσο τις ευχαριστεί να μιλάμε, αλλά και ότι ο στόχος ήταν να αρχίσουν να κοιμούνται πλέον μόνες τους - να τους δώσω ακριβώς αυτό που ήθελαν... κουβέντα.

Ανάμεσα στα κρεβάτια τους κάθε βράδυ, ή εγώ ή ο μπαμπάς τους ξαπλωμένοι, αποφασίσαμε να λέμε τα νέα της ημέρας. Ξαπλώνουμε δηλαδή παρέα και αρχίζω: «Για πείτε κορίτσια τα νέα σας! Πώς περάσατε σήμερα;». Πετάγεται αμέσως η μικρή «Εγώ θα πω πρώτη!». Και ξεκινάμε. Αφού έχω ακούσει προσεκτικά τις ιστορίες τους, διηγούμαι κι εγώ πώς πήγε η δική μου μέρα. Συχνά, μου ζητούν να τους κρατώ το χέρι (ευτυχώς δύο χέρια, ένα στην καθεμία!).

Στα παιδιά αρέσουν οι ιστορίες. Και εκείνο που έχω καταλάβει είναι πως όταν αυτές οι ιστορίες είναι και αληθινές τότε ακόμα καλύτερα. Ε, μεγαλοποιώ κι εγώ λίγο τα πράγματα, βάζω και τις δικές μου σάλτσες και τελικά οι ιστορίες ακούγονται πιο ενδιαφέρουσες από όσο είναι!

Το αποτέλεσμα είναι συνήθως μαγικό. Σαν να αδειάζει το μυαλό τους... ηρεμούν. Μέσα από αυτές τις κουβέντες, μέσα από τη διήγηση της ημέρας τους βρίσκω την ευκαιρία να ρωτάω και να τις αφήνω να εκφράζουν σκέψεις και συναισθήματα, φόβους και ανησυχίες, να λύνω απορίες και να μαθαίνω! Κι αυτό είναι απολαυστικό όχι μόνο για εμένα, αλλά και για εκείνες. Είναι ο δικός μας χρόνος, τα λεπτά στα οποία μοιραζόμαστε και συζητάμε, όχι για πολλή ώρα. Αλλά πάντα ξεκινώ χωρίς να κοιτάζω το ρολόι. Σταματούν πάντα μόνες τους. Νομίζω πως «γεμίζουν» ή μάλλον «αδειάζουν» κι έτσι αφήνουν την ημέρα που τελείωσε πίσω τους και ηρεμούν. Δεν ζητούν τίποτα παραπάνω. Όταν η κουβέντα μας τελειώνει, δίνουμε το φιλί της καληνύχτας και φεύγω από το δωμάτιο. Κι έπειτα ησυχία.

Μου αρέσει αυτή η διαδικασία. Και μας βοήθησε όλους μας. Τώρα υπάρχουν βράδια που δεν λέμε τα νέα μας, γιατί μπορεί να είναι πολύ κουρασμένες ή να θέλουν απλά να κοιμηθούν κατευθείαν. Ακόμα, όμως, μου αρέσει να το κάνουμε γιατί τελικά εγώ είμαι εκείνη που παίρνω περισσότερα από αυτή τη διαδικασία. Δεν έχω πολύ χρόνο με τα παιδιά μου. Δουλεύω από το σπίτι, όμως εκείνες δεν τις βλέπω πολύ, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Αυτές οι στιγμές είναι πολύτιμες. Και προσπαθώ να τις έχω μαζί τους όσο μπορώ, την ώρα που πρέπει, την ώρα που είναι ήρεμες, που μπορούν και θέλουν να μου μιλήσουν, να μοιραστούν μαζί μου τις σκέψεις τους και όλα όσα γέμισαν τη δική τους καθημερινότητα.

Αν σας αρέσει η ιδέα εφαρμόστε την. Ακόμα κι αν τα παιδιά σας κοιμούνται μόνα τους χωρίς πρόβλημα. Αφήστε τα να βγάλουν από μέσα τους όλα όσα κρατάνε όλη μέρα, την ένταση, το παράπονο, τις σκέψεις, τις δικές τους μοναδικές στιγμές, ακόμα και αυτές που μοιραστήκατε μαζί μέσα στην ημέρα. Είμαι σίγουρη ότι θα το απολαύσετε!

Εσείς; Τι άλλες ιδέες μπορείτε να μοιραστείτε για την ώρα πριν τον ύπνο;