Ανακαλύπτω εμένα μέσα από τα παιδιά μου

Ένα πρωινό πριν τέσσερα χρόνια περίπου, καθώς πηγαίναμε για να δούμε το σπίτι που ετοιμαζόμασταν να μετακομίσουμε, δέχτηκα τηλεφώνημα από τον γυναικολόγο μου. Είχα προηγουμένως δώσει αίμα για εξετάσεις. Ένα τηλεφώνημα που δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί άκουσα τα πιο ευχάριστα νέα.

- «Κατερίνα, συγχαρητήρια. Είσαι έγκυος», έκανε μια παύση και δειλά, θα έλεγα σαν να μην ήξερε πώς θα αντιδράσω με αυτό που θα άκουγα, συνέχισε «και Κατερίνα έχεις υψηλή χοριακή και μάλλον θα είναι δίδυμα».

Από εκείνη τη στιγμή, με εκείνα τα λόγια, αισθάνομαι σαν να ξεκίνησα τη ζωή μου από την αρχή. Όχι ότι τα προηγούμενά μου χρόνια δεν ήταν υπέροχα, το αντίθετο θα έλεγα, ήταν σούπερ. Απλά με εκείνα τα λόγια τα χρόνια που ακολούθησαν και ακολουθούν, είναι διαφορετικά από πριν.

Ξεκίνησε, λοιπόν, η περίοδος της εγκυμοσύνης. Αν και εργάζομαι στο χώρο της υγείας και γνωρίζω επομένως κάποια πράγματα για το σώμα, ανακαλύπτω το μεγαλείο της φύσης. Πώς το σώμα τής γυναίκας αρχίζει να αλλάζει για να μπορέσει να κυοφορήσει.

Ανακαλύπτω ότι αν και νευρικό άτομο που δεν συνηθίζει να κοιμάται, να χαλαρώνει τα μεσημέρια, μπορεί πλέον να απολαύσει έναν, δύο και τρεις υπνάκους κατά τη διάρκεια της ημέρας. Βλέπετε, βοήθησε και η υπνηλία του πρώτου τριμήνου της εγκυμοσύνης.

Δεύτερο τρίμηνο και έχω αρχίσει να φουσκώνω. Ανακαλύπτω ότι παρά τα είκοσι και…κιλά που έχω πάρει, δεν με ενοχλούν καθόλου. Απεναντίας νιώθω πιο όμορφη παρά ποτέ. Νιώθω ότι μπορώ να συναγωνιστώ και την Κλόντια Σίφερ. Τώρα, βέβαια, όταν βλέπω τις τότε φωτογραφίες καταλαβαίνω ότι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης έφταιγαν.

Τρίτο τρίμηνο εγκυμοσύνης και ανακαλύπτω ότι μου αρέσει πολύ να με κλωτσάνε στη κοιλιά (καλά όχι όλοι, μόνο όσοι βρίσκονται μέσα) και ότι δεν με πειράζει καθόλου να αποφασίζουν άλλοι από ποια μεριά και για πόσο θα κοιμηθώ.

Και φτάνει η στιγμή που θα δω τα μωρά μου, λίγο νωρίτερα βέβαια από την τελική ημερομηνία τοκετού, αλλά ανακαλύπτω ότι ακόμα και στα αναπάντεχα είμαι χαλαρή και ψύχραιμη. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θα τις δω.

Ο ερχομός στο σπίτι. Εδώ πια ανακαλύπτω πολλά. Ανακαλύπτω ότι μέσα μου έχω τόση αγάπη να δώσω, να δώσω, να δώσω… Ανακαλύπτω ότι δύο μικρά τόσο δα ανθρωπάκια μπορούν να «ελέγχουν» τη ζωή μου. Ανακαλύπτω ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, να ταΐσω δυο μωρά μαζί, να τα αγκαλιάσω, να τα κοιμίσω ή να ρεύω το ένα μωρό και με το άλλο χέρι να βάζω την πιπίλα στο άλλο μωρό.

Ανακαλύπτω ότι εγώ που ήθελα να κάνω μόνη μου τα πάντα, τώρα μπορώ να μοιράζομαι την κουζίνα μου και με άλλες δύο μικρές νοικοκυρές που καμιά φορά με καθυστερούν και άθελά τους μού δημιουργούν περισσότερες δουλειές.

Και ενώ πριν δεν καταλάβαινα γιατί οι μαμάδες κλαίνε όταν τα παιδιά τους  πάνε πρώτη μέρα σχολείο (εγώ λάτρευα το σχολείο), τώρα έρχεται και η σειρά μου να καταλάβω γιατί. Ανακαλύπτω ότι τα παιδάκια μου μπορούν πιο εύκολα να με αποχωριστούν για λίγες ώρες από ό,τι εγώ.

Και μέσα σε όλα αυτά ανακάλυψα ότι μπορώ να εφεύρω γρήγορα ένα τραγουδάκι ή μια μικρή ιστορία για να διασκεδάσω, να χαλαρώσω στο ταξίδι ή πριν τον ύπνο τις μικρές μου. Ακόμα και όταν μαθαίνανε να πάνε τουαλέτα είχαμε ένα δικό μας τραγουδάκι. Όταν θέλω να τους πω κάτι και να περάσω ένα μήνυμα, δημιουργώ μια μικρή ιστορία, ένα παραμύθι.

Αυτές τις ιστορίες που έγραφα για τις μικρές μου τις έδωσα και σε κάποιους φίλους που έχουν παιδιά. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα από έναν φίλο που μου πρότεινε να μοιραστώ με περισσότερους γονείς τα παραμυθάκια μου. Ωραία ιδέα.

Έτσι, πριν ένα μήνα και κάτι άρχισα να τα μοιράζομαι μέσα από το προσωπικό μου blog.