Co-sleeping. Να κοιμόμαστε μαζί με τα παιδιά μας ή μήπως όχι;

Μεγάλωσα με πολλές αγκαλιές. Σημαντικό θα μου πείτε! Ναι είναι σημαντικό, γιατί πιστεύω πως όταν έγινα μητέρα αυτή η ανάγκη της αγκαλιάς και η απλόχερη προσφορά της είναι κάτι που πέρασα στα παιδιά μου. Στον ύπνο όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Τόσο εγώ όσο και η αδερφή μου, πέρα από τις φορές που μπορεί να ήμασταν άρρωστες, δεν κοιμόμασταν με τη μαμά και τον μπαμπά. Μεγάλωσα λοιπόν πιστεύοντας πως αυτό είναι το σωστό...

Όταν γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη την έβαλα στο δικό της κρεβάτι και στο δικό της δωμάτιο όταν έγινε 50 ημερών. Φυσικά με έφαγε το άγχος και τα πήγαινε-έλα κάθε βράδυ, αλλά κατάφερα τελικά να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά και τα αυτιά ακόμα πιο ανοιχτά και κάπως έτσι μεγάλωσε η Νεφέλη μου.

Τα μεσημέρια μου άρεσε να την παίρνω αγκαλιά και να κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι μου, αλλά με έτρωγε και το άγχος μην πέσει από το κρεβάτι, μην την σπρώξω εγώ κατά λάθος και άλλες τέτοιου είδους φοβίες. Τα βράδια όμως κοιμόταν στην κούνια της και έκανα τα πάντα για να μην μάθει να κοιμάται στο κρεβάτι μας.

Όταν ήταν σχεδόν ενάμιση έτους έμεινα έγκυος στην Αλεξάνδρα. Ενώ έως εκείνη τη στιγμή δεν είχε ζητήσει ποτέ να κοιμηθεί μαζί μας, ξεκίνησε σιγά-σιγά να το ζητά. Δεν αρνήθηκα ούτε εγώ ούτε ο μπαμπάς της. Πρόσεχα να κοιμάμαι μόνο με την πλάτη μου γυρισμένη γιατί φοβόμουν πως μπορεί στον ύπνο της να κλωτσήσει την κοιλιά μου. Δεν την πιέσαμε ούτε την αναγκάσαμε, απλά την αφήσαμε γιατί έδειχνε να το έχει ανάγκη.

Στο μεταξύ οι φωνές γύρω μας έλεγαν πως έπρεπε να το σταματήσουμε. Αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε, να το σκεφτόμαστε. Άρχισα να προσπαθώ σιγά-σιγά να της μάθω πως πρέπει να κοιμάται στο δικό της κρεβάτι.

Έπειτα ήρθε η Αλεξάνδρα στη ζωή μας. H Νεφέλη σταμάτησε να κοιμάται στο κρεβάτι μας συστηματικά, ερχόταν πιο αραιά, ίσως γιατί καταλάβαινε πως περισσότερη αναστάτωση θα της έφερνε ο ύπνος δίπλα σε ένα ανήσυχο μωρό (η Αλεξάνδρα ήταν μαλλωμένη με τον ύπνο από τότε που γεννήθηκε), παρά αν κοιμόταν μόνη της στο κρεβάτι της.

Από τότε έχουν περάσει 4μιση χρόνια. Η Αλεξάνδρα έρχεται στο κρεβάτι μας κάθε βράδυ. Ξεκινά τον ύπνο πάντα στο δικό της κρεβάτι και μπορεί στις 3, στις 4 ή και στις 6 το πρωί να έρθει να ξαπλώσει ανάμεσά μας. Συχνά την ακολουθεί και η Νεφέλη, αλλά όχι κάθε βράδυ...

Μεγάλωσα θεωρώντας πως το co-sleeping είναι λάθος. Και αυτή η πεποίθηση με έβαλε σε μια διαδικασία που δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστη. Δεν ήθελα να διώξω τα παιδιά μου από το κρεβάτι μου, δεν ήθελα να τα πιέσω. Το έκανα όμως για ένα σύντομο διάστημα.

Έπειτα ξεκίνησα να σκέφτομαι το "γιατί". Γιατί τα παιδιά μου νιώθουν την ανάγκη αυτή; Το χρειάζονται πραγματικά ή είναι ένα καπρίτσιο που θα τους περάσει;

Όταν η Αλεξάνδρα ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και κουρνιάζει πάνω μου. Αυτή η κίνησή της αντικαθιστά κάθε λέξη που θα μπορούσε να μου πει... Είναι η ανάγκη της να είναι δίπλα μου. Είναι 4μιση χρονών και έχει ανάγκη τη μαμά της. Πώς μπορώ να της πω όχι; Πώς μπορώ να τη διώξω και να την αφήσω να κλαίει γοερά;

Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος· και η αλήθεια είναι πως πια δεν με νοιάζει καθόλου. Πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να έχω αυτήν την πολυτέλεια; Πόσο γρήγορα θα περάσουν τα χρόνια και θα κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιό της; Τώρα που είναι σε αυτήν την ηλικία γιατί να της αρνηθώ κάτι που με γεμίζει ευτυχία; Γιατί να μπω στη διαδικασία αυτή;

Μεγάλωσα πιστεύοντας πως και οι πολλές αγκαλιές ήταν λάθος! Όταν όμως έγινα μητέρα όλα άλλαξαν για μένα. Η νοοτροπία μου άλλαξε τόσο γιατί συναντήθηκαν οι δικές μου ανάγκες με εκείνες των παιδιών μου. Η αγκαλιές έγιναν καθημερινό αναπόσπαστο κομμάτι της βρεφικής τους ζωής και τις είχα ανάγκη κι εγώ.

Δεν ξέρω αν επιστημονικά το co-sleeping ενδείκνυται ή όχι. Ξέρω πως αυτές οι στιγμες δεν πρόκειται να επανέλθουν ποτέ και εγώ προσπαθώ να τις απολαύσω.

Είναι πολύ όμορφο να ξυπνάς και να βλέπεις δίπλα σου τα παιδιά σου!!