σκέψεις

Ξημέρωσε Σάββατο και η μαμά μου μετά από σχεδόν ένα χρόνο που είχε την άδεια μητρότητας, έπρεπε να πάει για δουλειά!!!

Έτσι, εγώ με την πρώην μικρή και νυν μεσαία αδερφή μου (έτσι μου αρέσει να την αποκαλώ τώρα που γεννήθηκε η μπέμπα μας και δεν είναι πλέον η μικρότερη της οικογένειας), έπρεπε να μείνουμε να προσέχουμε το μπλουμπλουνάκι μας.

Εδώ και μέρες σκέφτομαι να γράψω και να μοιραστώ μαζί σας μια ιδέα, που βοήθησε πολύ στη διαδικασία τού να μάθουν οι κόρες μου να κοιμούνται μόνες τους. Η Νεφέλη (6 χρονών) και η Αλεξάνδρα (3 ½) περίμεναν πάντα, κάθε βράδυ, να τις κοιμίσουμε ή εγώ ή ο μπαμπάς τους.

Η διαδικασία τού «είναι ώρα για ύπνο» άλλαξε πολλές φορές για εμάς. Ο στόχος ήταν πάντα - χωρίς επιτυχία – τα κορίτσια να ηρεμήσουν, να πέσει η ένταση και γενικώς να μπούμε σε μια διαδικασία χαλάρωσης, ώστε τελικά να κοιμηθούν γρήγορα και ήρεμα.

Έξι μήνες μετά την αρχική επιλογή να μετακομίσουμε οικογενειακώς σε μια ξένη χώρα, υποτίθεται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αποφασίσαμε να μείνουμε και οριστικά. Έτσι μετά από ένα μικρό διάλειμμα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Ελλάδα, ξαναγυρίσαμε, αυτή τη φορά περισσότερο συνειδητοποιημένοι και γνωρίζοντας τις δυσκολίες που μας περιμένουν.

Τα κορίτσια δεν φάνηκαν να έχουν καταλάβει την αλλαγή. Τουλάχιστον όχι μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Πριν μερικά χρόνια, όταν τα δύο μου κορίτσια ήταν ενός και τριών χρονών, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης. Ο λόγος ήταν η λαχτάρα που και οι δύο είχαμε πάντα για το καινούργιο, το διαφορετικό και η ελπίδα του καλύτερου για τα παιδιά μας, τουλάχιστον όπως αυτό φάνταζε στα μάτια μας.

Σκεφτόμασταν να πάμε στην αρχή δοκιμαστικά, ανοιχτοί σε όλες τις πιθανότητες. Μια επαγγελματική ευκαιρία που δόθηκε στη γυναίκα μου ήταν η αφορμή να αποφασίσουμε να αφήσουμε οριστικά τη ζωή μας στην Ελλάδα...