Νύχτες αγωνίας

Και αφού πέρασαν οι μέρες και όλοι στο σπίτι ήμασταν σε φάση προσαρμογής στη νέα μας ζωή μαζί με το μπλουμπλουνάκι μας, άρχιζαν οι νύχτες να πέφτουν βαριές.

Πρώτη φορά άκουσα τη μάνα μου να κραυγάζει το όνομά μου με τέτοιο λυγμό. Ήμουν ακριβώς στο δίπλα δωμάτιο έτοιμη να παραδοθώ σε ένα επερχόμενο γλυκό όνειρο, αλλά ξύπνησα για να ζήσω έναν εφιάλτη...

Από τότε που έμαθα για την εγκυμοσύνη της μαμάς μου, άρχισα να κάνω όνειρα για το μπλουμπλουνάκι μας. Ένα από τα πολλά, λοιπόν, ήταν και οι εξωσχολικές δραστηριότητες που θα εντάσσονταν στο καθημερινό μας πρόγραμμα.

Όποτε έπαιρνα αγκαλιά τη μαμά μου και της χάιδευα την κοιλίτσα, άρχιζα να ανακοινώνω τις δραστηριότητες με σοβαρό ύφος και μεγάλη υπερηφάνεια...

Ξημέρωσε Σάββατο και η μαμά μου μετά από σχεδόν ένα χρόνο που είχε την άδεια μητρότητας, έπρεπε να πάει για δουλειά!!!

Έτσι, εγώ με την πρώην μικρή και νυν μεσαία αδερφή μου (έτσι μου αρέσει να την αποκαλώ τώρα που γεννήθηκε η μπέμπα μας και δεν είναι πλέον η μικρότερη της οικογένειας), έπρεπε να μείνουμε να προσέχουμε το μπλουμπλουνάκι μας.

Σάββατο, 24 Μαρτίου 2012… Πέρασαν ακριβώς 2 χρόνια και όλα είναι τόσο ζωντανά μέσα μου, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα, που γυρνώντας στο σπίτι πέτυχα τους γονείς μου στην εξώπορτα.

- Μαμά φεύγετε;

- Ναι κορίτσι μου πάμε στη γιαγιά σου, έχω αφήσει φαΐ να φάτε το βράδυ εσύ και η αδελφή σου...