Νύχτες αγωνίας

Και αφού πέρασαν οι μέρες και όλοι στο σπίτι ήμασταν σε φάση προσαρμογής στη νέα μας ζωή μαζί με το μπλουμπλουνάκι μας, άρχιζαν οι νύχτες να πέφτουν βαριές.

Πρώτη φορά άκουσα τη μάνα μου να κραυγάζει το όνομά μου με τέτοιο λυγμό. Ήμουν ακριβώς στο δίπλα δωμάτιο έτοιμη να παραδοθώ σε ένα επερχόμενο γλυκό όνειρο, αλλά ξύπνησα για να ζήσω έναν εφιάλτη...

Πετάχτηκα και έτρεξα στο δωμάτιο της μάνας μου. Είδα το μωρό μας να μην αναπνέει, το προσωπάκι του δεν είχε φυσιολογικό χρώμα και τα χεράκια του ήταν ανοιχτά σαν να ήθελε να αγκαλιάσει τον ουρανό. Πήρα την μπέμπα στα χέρια μου και την τοποθέτησα προσεκτικά με το στήθος της να ακουμπά στα γόνατά μου και την χτυπούσα ελαφριά στην πλατούλα, αλλά μάταια, δεν είχε πάρει ακόμα ανάσα!!!! Την ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχιζα να της πιέζω με τα δυο μου δάχτυλα το στέρνο της, αλλά τίποτα πάλι.

Όσο εγώ προσπαθούσα να την επαναφέρω στη ζωή η μαμά μου της κρατούσε το χεράκι και της έλεγε «έλα μπέμπα μου, έλα κοριτσάκι μου».    

Τότε η μαμά μου την βούτηξε και άρχιζε να της φυσάει αέρα μέσα στο στόμα, ενώ ο πατέρας μου φώναζε τρελαμένος «πάρε τηλέφωνο την παιδίατρο τώρα, το παιδί δεν αναπνέει» και με το δεύτερο φύσημα ανέπνευσε.

Δεν ξέρω αν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι, ήταν τα πιο… (πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη που μπορεί να τα χαρακτηρίσει) 3 λεπτά της ζωής μου!!! Ήταν τόσο μικρή τόσο εύθραυστη. Η ανάσα της και η ζωή της κρεμόταν από τα χέρια μου. Κι εγώ… τι ήμουν εγώ;  Ένα 19χρονο κορίτσι που αυτά που έκανε τα είχε δει μόνο στην τηλεόραση.

«Η μικρή μας πάνω στο θηλασμό πνίγηκε τρώει πολύ λαίμαργα» μου είπε η μαμά μόλις καταφέραμε να συνέλθουμε από το σοκ. «Κοιμήσου στο κρεβάτι μας απόψε, θα νιώθω καλύτερα με σένα δίπλα μου» πρόσθεσε.

Έτσι κι έγινε, μετά από πολλά χρόνια ξαναβρέθηκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονιών μου, όπως όταν ήμουν μικρή που πήγαινα και χωνόμουνα ανάμεσα στον μπαμπά και στη μαμά όταν έβλεπα εφιάλτη για να κοιμηθώ. Μόνο που τώρα δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αγκάλιασα τη μάνα μου και μόλις κατάλαβα ότι αποκοιμήθηκε τα μάτια μου βούρκωσαν και άρχισαν να στάζουν δάκρυα. Αθόρυβα έκλαιγα, δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Μόνα τους έτρεχαν τα δάκρυα, καθώς ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό μου σκεπτόμενη ότι παρά τρίχα θα την χάναμε… Δεν είναι δίκαιο, είναι το δωράκι μας που άργησε αλλά ήρθε!!! Γιατί να θέλει να μας το πάρει πίσω;; Κι αν δεν τα καταφέρναμε;; Τι  θα γινόταν;;; Αμάν πια χαζές σκέψεις φύγετε, μια φορά έγινε δεν θα ξαναγίνει… το μπλουμπλούνι δεν θα πάει πουθενά!!!!!

Μακάρι να μην ξαναγινόταν αυτό, αλλά έγινε και ξαναέγινε κι έτσι 14 ακόμα βράδια εγώ ξάπλωνα αγκαλιά με τη μαμά μου! Η μπέμπα μας πνιγόταν συχνά, αλλά όχι έτσι όπως εκείνη τη νύχτα. Εγώ φοβόμουν μην έχει οισοφαγική παλινδρόμηση και πάθει αναρρόφηση. Έτσι μέσα σε αυτές τις 2 εβδομάδες πήραμε τους γιατρούς σβάρνα.  Σε όσους γιατρούς όμως κι αν πήγαμε (παιδίατρο και παιδογαστρεντερολόγο), η απάντηση ήταν απλή: «Είναι πολύ μικρή και συμβαίνει στα μωρά που τρώνε λαίμαργα, από τη στιγμή που παίρνει βάρος μην αγχώνεστε».

Ευτυχώς, είχαν δίκιο (όσο κι αν τους έλεγα κομπογιαννίτες όταν μας έδιναν αυτή την απάντηση) και σιγά-σιγά έμαθε να τρώει και όλα ξεπεράστηκαν.

Τώρα είναι 17 μηνών, έχει βγάλει 7 δοντάκια και συνεχίζει να μπουκώνεται με φαγητό και να τρώει λαίμαργα. Συνεχίζει να πνίγεται καμιά φορά όταν καταπίνει αμάσητο το φαγητό, αλλά έχει μάθει να το διαχειρίζεται και κάθε φορά που πνίγεται από τη λαιμαργία της, κάνει εμετό για να αποβάλλει το μεγάλο κομμάτι που δεν μπόρεσε να καταπιεί.