Όταν η μαμά πρέπει να πάει για δουλειά

Ξημέρωσε Σάββατο και η μαμά μου μετά από σχεδόν ένα χρόνο που είχε την άδεια μητρότητας, έπρεπε να πάει για δουλειά!!!

Έτσι, εγώ με την πρώην μικρή και νυν μεσαία αδερφή μου (έτσι μου αρέσει να την αποκαλώ τώρα που γεννήθηκε η μπέμπα μας και δεν είναι πλέον η μικρότερη της οικογένειας), έπρεπε να μείνουμε να προσέχουμε το μπλουμπλουνάκι μας.

Η μάνα μου ήταν αγχωμένη χωρίς να το δείχνει καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Τη στιγμή όμως που ήταν έτοιμη να φύγει, εκδηλώθηκε λέγοντάς μου «Πρέπει να φύγω χωρίς να με καταλάβει η μικρή και αρχίσει να γκρινιάζει». Είναι ο φόβος του αποχωρισμού βλέπεις, που αγχώνει την κάθε μάνα και δικαιολογείται ακόμα και στη δική της περίπτωση που μεγαλώνει το τρίτο παιδί πλέον. Μεγάλος ο φόβος της που οδήγησε στη λάθος σκέψη, που ευτυχώς με την δική μου παρέμβαση, δεν έγινε πράξη.

«Μαμά, το να φύγεις χωρίς να σε καταλάβει δεν είναι λύση. Δηλαδή όταν μεγαλώσει τι θα κάνεις; Το παιδί πρέπει να μαθαίνει από τώρα». Την καθησύχασα  με τα λεγόμενά μου και ένιωσα από τον τρόπο που με κοίταξε πως ένιωθε περήφανη για την αποφασιστικότητά μου!

Έτσι κι έγινε! Η μαμά πριν φύγει φίλησε το μωρό μας κι εγώ με τη σειρά μου το πήρα αγκαλιά και πήγαμε στο παράθυρο να την χαιρετήσουμε.

Το μπεμπάκι βλέποντας την μαμά του να φεύγει δεν αντέδρασε καθόλου άσχημα και αφού φύγαμε από το παράθυρο έφυγαν μαζί και όλοι οι φόβοι.

Τελικά, εκείνο το πρώτο Σάββατο χωρίς τη μαμά στο σπίτι πέρασε με την πρώην μικρή και νυν μεσαία αδερφή μου και μένα, να κανακεύουμε  το μπλουμπλουνάκι μας με τραγουδάκια και παιχνίδια και χωρίς ίχνος γκρίνιας!!!