Γειά σας, Είχα ξαναγράψει πριν 7-8 μήνες. Θέλω να ρωτήσω τι αντιλαμβάνετε ένα παιδί στην ηλικία του 1 χρόνου. Τι μπορεί να «σοκάρει» ένα παιδί όπως και πώς να μάθουμε να λέμε όχι χωρίς να δημιουργήσουμε ψυχολογικά στο παιδί. Γενικά πώς να φαιρόμαστε στο μωράκι/παιδάκι;
Καλησπέρα σας,
Έχω έναν μικρό 1.5 έτους. Μέχρι περίπου και τριών-τεσσαρων μηνών τον έπαιρνα αγκαλιά για να τον κοιμήσω και του τραγουδούσα διάφορα νανουρίσματα. Αργότερα εντάξαμε το παραμύθι στην βραδινή μας ρουτίνα οπότε δεν χρειάστηκε να τον νανουρίσω με τραγούδι. Γύρω στους δέκα μήνες περάσαμε πολύ δύσκολα με τον ύπνο. Είχαμε πολλές αφυπνίσεις και δυσκολευόταν να τον πάρει ο ύπνος. Οπότε ξεκίνησα την γνωστή και επιτυχημένη τακτική της αγκαλιάς και του νανουρίσματος. Παρατήρησα λοιπόν ότι ένα συγκεκριμένο τραγούδι τον θλίβει - συγκινεί. Σταμάτησα να του λέω το συγκεκριμένο τραγούδι. Μετά από τόσους μήνες, μου ξέφυγε πάλι αυτό το νανούρισμα και στις τέσσερις πρώτες λέξεις του τραγουδιού τον έπιασε παράπονο και έκλαιγε. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό;
Καλησπέρα σας, έχει περίπου ένα μήνα που ο γιός μου 1,5 χρονών όποτε βλέπει τον συνομήλικο γιό της φίλης μου τρομάζει και κλαίει με λυγμούς. Γνωρίζονται από ημερών καθώς γεννήθηκαν με 2 ημέρες διαφορά και από τότε μέχρι και τώρα βρισκόμαστε πολύ συχνά. Ένα απόγευμα ο γιός της φίλης μου τσίριξε τόσο δυνατά που ο γιός μου άρχισε να κλαίει με λυγμούς... Από τότε μόνο που τον βλέπει κλαίει. Πιθανόν του δημιουργήθηκε κάποια φοβία και πλέον υποσυνείδητα μόνο που τον βλέπει τον έχει συνδυάσει με την δυνατή τσιρίδα ... Το περίεργο είναι πως στην παιδική χαρά όποτε είναι μαζί δεν κλαίει πάρα μόνο όταν βρισκόμαστε είτε στο σπίτι μας είτε στο δικό τους. Πώς πρέπει να το χειριστώ; Ποια είναι η γνώμη σας;
Καλησπέρα σας! Πριν από λίγες εβδομάδες μάθαμε πως θα αποκτήσουμε το 2ο παιδάκι μας, πολύ χαρούμενο γεγονός για εμάς το θέλαμε πολύ! Τώρα είμαι στην 9η εβδομάδα. Στην αρχή όλα πολύ καλά και η διαθεση και όλα μέχρι που άρχισαν οι ναυτίες και οι εμετοί πριν από 3 εβδομάδες. Ταλαιπωρούμαι όσο έχει να κάνει σωματικά από αυτό αλλά έχω μια πτώση στην διαθεση μου κάτι που δεν το έχω ξαναπάθει γενικά ούτε και στην πρώτη μου εγκυμοσύνη... Νιώθω μεγάλη σωματική εξάντληση παρόλο που έχω πολύ βοήθεια και από τον άντρα μου και από τους γονείς μου. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα να πάω πουθενά ακόμα και να παίξω με το παιδάκι μου (2 ετών), αισθάνομαι κουρασμένη... Πολλές φορές θέλω να κάθομαι σε ένα δωμάτιο μόνη μου για να ξεκουραστώ και με πιάνουν τα κλάματα χωρίς λόγο και αιτία... Βλέπω τα άπλυτα πιάτα κλαίω... Βλέπω την στίβα με τα ασιδέρωτα ρούχα κλαίω.. κάνω εμετό κλαίω.... Νιώθω τύψεις που δεν ασχολούμαι όσο πριν την εγκυμοσύνη με το παιδάκι μου... Και μπορώ να πω ότι νευριάζω λίγο εύκολα σε σχέση με πριν... Φαντάζομαι παίζουν ρόλο και οι ορμονικές αλλαγές αλλά δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν έχω μιλήσει σε κάποιον για να μην τους ανησυχήσω όταν είμαι με την οικογένεια μου συγκρατούμαι και ξεχνιέμαι, όταν όμως είμαι μόνη μου με την μικρή πολλές φορές έρχονται όλες αυτές οι σκέψεις και τα άσχημα συναισθήματα... Δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να είμαι στεναχωρημένη αλλά πολλές φορές είμαι... Υπάρχουν και καλές μέρες αλλά περισσότερο κακές... Σίγουρα επηρεάζομαι και από τις ζαλάδες γιατί δεν έχω ούτε όρεξη να φάω η να μαγειρέψω αλλά νιώθω πως πρέπει κάτι να κάνω γιατί φοβάμαι πως θα στεναχωρήσω και το παιδάκι μου... θα χαρώ πολύ να μου δώσετε κάποια συμβουλή για το πώς να το αντιμετωπίσω όλο αυτό και να βρω και πάλι τον εαυτό μου... Ευχαριστώ!
Εργαλεία