Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να ξεπεράσουν το συναίσθημα της ζήλιας ενισχύοντας τη διαφοροποίηση μεταξύ τους- αντί να προσπαθούν να τα «εξισώσουν», όπως κάνουν πολλοί γονείς.
Υπάρχουν διαφορετικά προνόμια και δικαιώματα για κάθε ηλικία μέσα στην οικογένεια. Θα ήταν για παράδειγμα πολύ χρήσιμο για το μεγαλύτερο παιδί να έχει κάποιο δικό του αποκλειστικό χρόνο με τους γονείς, η έστω χωριστά με τον καθένα τους μέσα στην εβδομάδα, για να κάνουν κάτι «μεγαλίστικο», στο οποίο εκ των πραγμάτων δεν μπορεί ένα μωρό να συμμετάσχει.
Είναι ακόμα χρήσιμο οι γονείς να επιτρέπουν στο κάθε παιδί να έχει τον δικό του χώρο, τα δικά του πράγματα, ενδιαφέροντα, φίλους. Να ενισχύουν το κάθε παιδί τους να αισθάνεται μοναδικό και ξεχωριστό από τα άλλα. Έτσι, το παιδί δεν θα έχει λόγο να φοβάται ότι κάποιος άλλος θα απειλήσει την ύπαρξή του μέσα στην οικογένεια αλλά και στα μάτια των γονέων του, ή ότι θα παραβιάσει το χώρο του.
Είναι πολύ ατυχές ότι πολλές φορές είτε ηθελημένα, είτε άθελά τους οι γονείς κάνουν συγκρίσεις μεταξύ των παιδιών, αντί να αντιμετωπίζουν τις διαφορές τους σαν κάτι αναμενόμενο και ίσως και θετικό. Κάποτε άκουσα από έναν έμπειρο συνάδελφο να λέει σε ένα παιδάκι που υπέφερε από παρόμοιες συγκρίσεις με τον αδελφό του ότι «ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός αν ήμασταν όλοι ίδιοι, το ίδιο και η οικογένειά σου, ευτυχώς που δεν είσαι σαν τον αδελφό σου…» Η ανακούφιση που έφερε αυτό το σχόλιο σε αυτό το παιδί ήταν τεράστια!
Τελικά, η ζήλια είναι ένα αναπόφευκτο συναίσθημα που πολύ εσφαλμένα έχει θεωρηθεί συναίσθημα μόνο αρνητικό, συνδεδεμένο με ντροπή και ενοχή. Όταν το παιδί διευκολύνεται να βάλει τα συναισθήματα του σε λόγια, όταν δηλαδή το πρόβλημα εκφράζεται και συζητιέται μπορεί να πάρει πολύ πιο καλοήθη μορφή. Παράλληλα, ισχυροποιείται η επικοινωνία και η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ γονέων και παιδιών, και τα αδέλφια έχουν τη δυνατότητα να επιλύσουν εποικοδομητικά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και την αντιζηλία.
Εργαλεία 
