Το συννεφάκι

Από τότε που έμαθα για την εγκυμοσύνη της μαμάς μου, άρχισα να κάνω όνειρα για το μπλουμπλουνάκι μας. Ένα από τα πολλά, λοιπόν, ήταν και οι εξωσχολικές δραστηριότητες που θα εντάσσονταν στο καθημερινό μας πρόγραμμα.

Όποτε έπαιρνα αγκαλιά τη μαμά μου και της χάιδευα την κοιλίτσα, άρχιζα να ανακοινώνω τις δραστηριότητες με σοβαρό ύφος και μεγάλη υπερηφάνεια...

- Μπεμπάκι μου όταν μεγαλώσεις θα σε γράψω για ιππασία στον ιππικό όμιλο στο Μαρκόπουλο. Και μετά την προπόνηση το Σάββατο, θα πηγαίνουμε να βλέπουμε το θείο που μένει στο Λαγονήσι. Τη Δευτέρα, την Τετάρτη και την Παρασκευή θα πηγαίνουμε Αγγλικά. Τρίτη ενόργανη ή μπαλέτο, ό,τι θες εσύ και Πέμπτη ωδείο. Αυτά θα τα κάνουμε το χειμώνα, το καλοκαίρι θα πηγαίνουμε κολυμβητήριο για να μάθουμε να κολυμπάμε σαν δελφίνια, άσε που το έχει μαράζι και ο μπαμπάς οπότε ας του κάνουμε τη χάρη. Θα πηγαίνουμε σε θεατρική ομάδα και θα γραφτούμε Γαλλικά ή Ιταλικά, ό,τι σου αρέσει. Αχ, σα να το παραφόρτωσα το πρόγραμμα του χειμώνα, το ωδείο θα το βάλουμε καλοκαίρι. Ε; Τι λες κι εσύ μαμά;

- Παρακαλείται η κόρη μου να κατέβει από το τρίτο δεξιά ροζ συννεφάκι. Ευχαριστώ.

- Καταρχήν, αν ήταν συννεφάκι θα ήταν μωβ!!!!! Μα καλά τώρα γιατί με κοροϊδεύεις, τι είπα λάθος;

- Παιδί μου εσύ καλά τα λες, αλλά ποιος θα το τρέχει το παιδί σε όλα αυτά;

- Εγώ βρε μάνα, τι σου λέω τόση ώρα!

- Ωραία κι ας υποθέσουμε ότι μέχρι τότε δεν θα έχεις κάνει παιδιά και θα μπορείς να τρέχεις το αδερφάκι σου, πού θα τα βρούμε τα λεφτά για όλα αυτά;

- Εγώ βρε μαμάκα μου νέα είμαι, θα δουλέψω πολύ και θα έχουμε λεφτά.

Ε και εκείνη τη στιγμή ακούω τον πατέρα μου από την κουζίνα να φωνάζει «το παιδί κορίτσι μου δεν θέλει λεφτά, αγάπη θέλει και τις αδερφές του να το φροντίζουν».

- Ναι ε; Και για πες μου, πώς θα μεγαλώσει, πώς θα μορφωθεί; Με αέρα κοπανιστό;

- Εγώ δηλαδή πώς μεγάλωσα;

Εκείνη τη στιγμή πετάγεται και η πρώην μικρή και νυν μεσαία αδερφή μου από το δωμάτιό μας αγανακτισμένη και λέει: «Βρε μπαμπά, έχουν αλλάξει οι εποχές. Τώρα για να μεγαλώσει το παιδί θέλει δωμάτιο, θέλει Αγγλικά, θέλει φροντιστήρια, θέλει ρούχα, παπούτσια. Τι νομίζεις, ότι είσαι ακόμα στην εποχή σου»;

- Η μάνα σας με άλλα 2 αδέρφια και το σπίτι τους ήταν πιο μικρό από το δικό μας και ζήσανε, μεγαλώσανε, μορφωθήκανε.

- Καλά μπαμπά μάς τα έχεις ξαναπεί αυτά, τα ξέρουμε, αλλά δεν πρέπει να κοιτάμε τα χειρότερα. Γιατί δηλαδή εσύ πήρες αυτοκίνητο, αφού ο παππούς πήγαινε με τον Κυρ. Μέντιο; Άντε πούλα το αυτοκίνητο να πάρουμε γάιδαρο, του λέω και εγώ νευριασμένη.

- Ε τώρα αυτό δεν είναι το ίδιο.

Και η κουβέντα μας τελείωσε εκεί...

Η αλήθεια είναι πως μετά την κουβέντα με τους γονείς μου, ήμουν φανερά εκνευρισμένη. Μα πώς τόλμησαν να σκεφτούν ότι δεν θα αγαπάω αρκετά τη μπουμπού μας. Δηλαδή επειδή θα δουλεύω σημαίνει ότι θα την εγκαταλείψω; Σίγουρα το πρώτο πράγμα που δίνεις σε ένα παιδί είναι η αγάπη και μετά όλα τα άλλα.

Από την άλλη σκεφτόμουν ότι μπορεί να είχε δίκιο ο πατέρας μου. Επειδή η φροντίδα ενός παιδιού είναι πολύ δύσκολη, ίσως μέσα από τη δουλειά να ήθελα να αποφύγω αυτή τη διαδικασία και με τα χρήματα να εξιλεωνόμουν γεμίζοντας δώρα το μωράκι μας.

Τελικά, από ό,τι αποδείχθηκε η κουβέντα μας ήταν πολύ ακραία, διότι από ό,τι κατάλαβα με τον καιρό, το απόλυτο και το υπερβολικό είναι καταστροφικά.

Ο πατέρας μου πιστεύει ότι τα παιδιά μπορούν να γεννηθούν και να μεγαλώσουν μόνο με την αγάπη, ακόμα κι αν οι γονείς τους έχουν οικονομικά προβλήματα. Το υποστηρίζει έχοντας ζωντανό παράδειγμα εμένα. Λάθος κατ’ εμέ!!!  

Εγώ πάλι πιστεύω ότι για να κάνεις παιδιά πρέπει να είσαι επαγγελματικά καταξιωμένος, ώστε να είσαι σε θέση να τους παρέχεις τα πάντα.

Εν τέλει, όμως, είμαι κι εγώ λάθος. Το σωστό είναι κάπου στη μέση. Το παιδί δεν πρέπει να σε βλέπει σαν μια πιστωτική κάρτα, που του δίνεις απλόχερα λεφτά για να εξαγοράσεις το χαμένο χρόνο που δεν πέρασες μαζί του. Αλλά δεν πρέπει να σε βλέπει και θυμωμένο ή στεναχωρημένο από το ζόρι και να σκέφτεται ότι είναι βάρος.

Γενικά από ό,τι κατάλαβα, η μέση λύση είναι ποιοτικός χρόνος με το παιδί χωρίς να το πιέζουμε και σωστή διαχείριση της επαγγελματικής μας ζωής, ώστε να μην υπάρχουν αργότερα τραυματικές συνέπειες στα παιδιά.