Full-time μπαμπάς (Η περιπέτεια συνεχίζεται)

Έξι μήνες μετά την αρχική επιλογή να μετακομίσουμε οικογενειακώς σε μια ξένη χώρα, υποτίθεται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αποφασίσαμε να μείνουμε και οριστικά. Έτσι μετά από ένα μικρό διάλειμμα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Ελλάδα, ξαναγυρίσαμε, αυτή τη φορά περισσότερο συνειδητοποιημένοι και γνωρίζοντας τις δυσκολίες που μας περιμένουν.

Τα κορίτσια δεν φάνηκαν να έχουν καταλάβει την αλλαγή. Τουλάχιστον όχι μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Το πρώτο εμπόδιο ήταν η εύρεση σχολείου για τη μεγάλη μου κόρη. Η δεύτερη ήταν ακόμη πολύ μικρή. Εδώ οι γονείς γράφουν τα παιδιά τους στο σχολείο που προτιμούν από πολύ νωρίς, σχεδόν από τη γέννησή τους. Όπως καταλαβαίνετε, οι λίστες αναμονής στα περισσότερα και κυρίως σε αυτά που βρίσκονται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, όπως το κέντρο της πόλης που ζούμε κι εμείς, είναι τεράστιες. Οι αιτήσεις που συμπληρώναμε για τα σχολεία της περιοχής δεν είχαν καμία τύχη και η μόνη λύση ήταν να απευθυνθούμε σε κάποια που ήταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας.

Τελικά τη δέχτηκαν σε ένα από αυτά. Έπρεπε καθημερινά να ανεβάζω και τα δύο κορίτσια στο ποδήλατο και να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αυτό μπορεί να είναι κάτι συνηθισμένο για τους μόνιμους κατοίκους της πόλης, αλλά όχι και για μένα που είχα να ασχοληθώ με το ‘σπορ’ από τα παιδικά μου χρόνια και μάλιστα παρέα με δυο παιδιά σε καιρικές συνθήκες βόρειας Ευρώπης. Πάντως αν θέλετε να γυμναστείτε αποτελεσματικά, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Το μεγαλύτερο και πιο αναμενόμενο πρόβλημα όμως μόλις ξεκινούσε. Η κόρη μου βρέθηκε ξαφνικά σε μία τάξη (του νηπιαγωγείου), που όλοι τριγύρω της μιλούσαν μια γλώσσα διαφορετική από τη δική της. Δεν μπορούσε να επικοινωνήσει ούτε καν για τα στοιχειώδη, όπως είναι η ανάγκη για χρήση της τουαλέτας, πόσο μάλλον να κάνει φίλους και παρέες. Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε αντίστοιχη κατάσταση; Φυσικά είχαμε ενημερωθεί από δασκάλους και ειδικούς και όλοι μας είχαν καθησυχάσει πως αυτό αποτελεί ένα φυσιολογικό και συχνό φαινόμενο και πως πολύ γρήγορα το παιδί θα προσαρμοστεί και θα βρει το ρόλο του στην τάξη, μαθαίνοντας πολύ γρήγορα την καινούργια γλώσσα. Νομίζω ότι ποτέ δεν κατάφερα να τους πιστέψω και να ξεπεράσω το σοκ αυτής της κατάστασης.

Φυσικά τελικά αυτοί βγήκαν δικαιωμένοι και τα πράγματα στην πορεία άλλαξαν. Δεν περίμενα ποτέ πως θα νιώσω τόσο περήφανος για το παιδί μου σε τόσο μικρή ηλικία. Το θάρρος και η υπομονή που έδειξε η κόρη μου εκείνο το πρώτο διάστημα, μου έγινε για πάντα ένα μάθημα ζωής και όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Σιγά σιγά τα πράγματα πήρανε το δρόμο τους. Την επόμενη χρονιά μετά από πολλή προσπάθεια και χρήση του ελληνικού δαιμόνιου που φυσικά διαθέτω (και που στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφράζεται σε μπαστάκωμα και καθημερινή παρενόχληση της διευθύντριας...), κατάφερα και βρήκα ένα καλό σχολείο για τα κορίτσια πολύ κοντά στο σπίτι μας, όπου παρακολουθούν πλέον και οι δύο. Είναι πια δίγλωσσες και φαίνεται να το απολαμβάνουν χρησιμοποιώντας όποια γλώσσα τούς βολεύει, ανάλογα με τις περιστάσεις... είναι τόσο αστείο. Μία φορά την εβδομάδα παρακολουθούν μαθήματα ελληνικών στην κοινότητα που υπάρχει εδώ και γενικά προσπαθούμε σκληρά για τη διατήρηση της μητρικής τους γλώσσας.

Φυσικά οι περιπέτειές μας εδώ, μικρές και μεγάλες, συνεχίζονται και μας δίνουν το έναυσμα για τις ιστορίες που καταγράφω στη σελίδα μας και ελπίζω να αποτελέσουν έμπνευση και για άλλους γονείς.