And the Oscar goes to...

Άραγε οι μαμάδες ανταγωνίζονται μεταξύ τους; Μπορούμε να πούμε ότι η μία μαμά είναι καλύτερη από την άλλη;

Στις γιορτές είχα την ευκαιρία να χαλαρώσω, να διαβάσω λίγο παραπάνω, να ασχοληθώ ακόμη περισσότερο με την κορούλα μου και να παρατηρήσω πως τελικά το όσκαρ δεν το παίρνει καμία μαμά...

Γιατί; Γιατί όλες μας είμαστε διαφορετικές. Σίγουρα καμιά από εμάς δεν γίνεται ξαφνικά γιατρός, παιδαγωγός, ή μάντισσα, αλλά όσο διαφορετικές και να είμαστε ένα είναι το κοινό σημείο μας· ότι οτιδήποτε κάνουμε, το κάνουμε από αγάπη για τα παιδιά μας. Η κάθε μία με τη δική της δύναμη, γινόμαστε απλά μαμάδες.

Δεν είναι κακό να μην τα ξέρουμε όλα. Όμως είναι κακό να διαλέγουμε στρατόπεδα «πιο σωστής διαπαιδαγώγησης».

Γιατί να πρέπει οπωσδήποτε να κρίνουμε και να κρινόμαστε για τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, και μάλιστα να προσδοκούμε και το όσκαρ;

«Εγώ τα βάζω τιμωρία.»

«Εγώ λειτουργώ με την ενσυναίσθηση.»

«Εγώ είμαι υπέρ των ορίων, αλλά τα έχω χτυπήσει και ελαφριά στον ποπό.»

Γιατί όλα αυτά; Η κάθε μία από εμάς έχει τον δικό της τρόπο. Φιλτράρει ό,τι έρχεται από το περιβάλλον της και ανάλογα με το παιδί της το προσαρμόζει ή το απορρίπτει. Το όσκαρ, λοιπόν, πιστεύω έρχεται εκείνη τη στιγμή… τη μικρή στιγμή που θα πάρουμε ένα φιλάκι από το παιδί μας έτσι χωρίς λόγο.

Έχω μία φίλη που ακούει τον παιδίατρο όταν αρρωσταίνει το παιδί της και τον δάσκαλο για την πρόοδό του στο σχολείο. Η ίδια ακούει την καρδιά της στην καθημερινότητα σε ό,τι αφορά στο παιδί.

Ως μαμάδες μπορούμε τη νέα χρονιά να απενοχοποιήσουμε τους εαυτούς μας. Τι λέτε;