μαμά

Νομίζω ότι δεν υπάρχει ηλικιωμένος που όταν δει μωράκι, δεν θα σκεφτεί να του κάνει το παιχνιδάκι «Κου-Κου!» «Τσα!». Είναι ένα απλό παιχνιδάκι, που δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από το να κρύψουμε το πρόσωπό μας με τα χέρια μας. Το μωρό θα ανταποκριθεί και θα γελάσει. Θα περιμένει με λαχτάρα να το παίξουμε ξανά και ξανά.

Νικόλαος Γύζης, "Κου Κου"

Ως σύγχρονη μητέρα, που την κατακλύζουν διαφημιστικά για παιχνίδια και κατασκευές για «πιο έξυπνα μωρά», αναρωτιόμουν αν έχει νόημα στις μέρες μας να παίζουμε με το μωρό μας «Κου-Κου!» «Τσα!».

Κάλτσες εδώ, κάλτσες εκεί, μα πού είναι η άλλη κάλτσα;

Μόνιμα θυμάμαι ότι τις έχω βάλει μαζί, είτε για πλύσιμο είτε στο συρτάρι και μόνιμα βρίσκω μόνο μία.

Μα τι γίνεται; Κάποιος συνωμοτεί εναντίον μου...

Αναρωτιέμαι μερικές φορές που βρίσκονται - έστω και κατά προσέγγιση- τα όρια της αυστηρότητας ενός γονιού απέναντι στα παιδιά του. Μεγαλώσαμε- οι περισσότεροι από εμάς - με το (έστω και ελαφρύ) ξύλο μέσα στα σπίτια μας ως μέθοδο τιμωρίας από τους γονείς μας. Και σήμερα ζούμε σε μια εποχή που έστω και φαινομενικά το ξύλο θεωρείται μια απαράδεκτη απλά μέθοδος αντιμετώπισης των παιδιών μας όταν αυτά δεν ακούν.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει και αυτό φυσικά είναι θετικό. Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως κανείς λογικός και νοήμων γονιός δεν ασπάζεται τη χειροδικία ως μέσο τιμωρίας των παιδιών του.

Όσο ζούσα με τους γονείς μου δεν ήμουν και τρελή οπαδός της τάξης. Εκείνο που με ενδιέφερε πάντα ήταν ο χώρος στον οποίο δούλευα ή διάβαζα να είναι τακτοποιημένος, αλλιώς δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ (ακόμα το έχω αυτό το ελάττωμα).

Πέρα από αυτό δεν ασχολιόμουν και πολύ με τα υπόλοιπα (α, ναι και να είναι η κουζίνα τακτοποιημένη όταν θα ξυπνήσω το πρωί)...

Θηλασμός...μεγάλη ιστορία. Διαβάζω τελευταία σε πολλά Blogs για το θέμα αυτό. Κυρίως διαβάζω μαρτυρίες μαμάδων για τις ενοχές που ένιωθαν και εξακολουθούν να νιώθουν, λόγω του ότι δεν κατάφεραν να θηλάσουν αποκλειστικά ή να θηλάσουν έστω και σε συνδυασμό με συμπλήρωμα.

Εχθές το βράδυ με αφορμή την εκπομπή της φίλης Ολίβιας μπήκα και πάλι σε σκέψεις σχετικά με αυτό το θέμα.

Ένα από τα πολλά – πάρα πολλά όμως – οφέλη του να έχεις το δικό σου blog είναι ότι μπαίνεις στο τριπάκι να διαβάσεις τους άλλους. Κι εγώ αυτό το έκανα πολύ καιρό πριν αποφασίσω να φτιάξω το δικό μου blog. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης είναι για μένα φυσικά τα υπέροχα blogs άλλων μαμάδων που καθημερινά ζουν όσα ζω κι εγώ, είτε έχουν ένα είτε περισσότερα μικρά τερατάκια!

Και φυσικά ένα από τα ακόμα μεγαλύτερα θετικά του να διαβάζεις άλλες μαμάδες είναι ότι παίρνεις κουράγιο, καλές ιδέες και φυσικά δύναμη να αντιμετωπίσεις την τρελή σου καθημερινότητα…