Θηλασμός - μια πονεμένη ιστορία!

Θηλασμός...μεγάλη ιστορία. Διαβάζω τελευταία σε πολλά Blogs για το θέμα αυτό. Κυρίως διαβάζω μαρτυρίες μαμάδων για τις ενοχές που ένιωθαν και εξακολουθούν να νιώθουν, λόγω του ότι δεν κατάφεραν να θηλάσουν αποκλειστικά ή να θηλάσουν έστω και σε συνδυασμό με συμπλήρωμα.

Εχθές το βράδυ με αφορμή την εκπομπή της φίλης Ολίβιας μπήκα και πάλι σε σκέψεις σχετικά με αυτό το θέμα.

Ως μαμά 2 κοριτσιών που έχει θηλάσει εις διπλούν, έχω άποψη επί του θέματος και θα ήθελα μέσω του post αυτού να την εκφράσω για να μπορέσω κι εγώ από την πλευρά μου να βοηθήσω όσο μπορώ τις νέες μαμάδες. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με τη δική μου ιστορία θηλασμού. Πολύ σύντομα θα αναφέρω πως τη Νεφέλη τη θήλασα λιγότερο από μήνα και την Αλεξάνδρα περίπου 2 μήνες.
Ανήκω στις πολύ ενημερωμένες μαμάδες σχετικά με θέματα που αφορούν το θηλασμό, γιατί πριν γεννήσω τη Νεφέλη είχα συμμετάσχει σε ομάδες ενημέρωσης πάνω στο θέμα, είχα ανθρώπους γύρω μου που με βοήθησαν να θηλάσω και πραγματικά δεν μπορώ να πω πως δεν ήξερα τι έκανα. Η Νεφέλη δυσκολεύτηκε αρκετά να θηλάσει. Θεωρώ φυσικά ότι σε αυτό έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ότι στο μαιευτήριο της είχαν δώσει ήδη μπουκάλι - έστω και με ζαχαρόνερο ή ό,τι δίνουν στα μωρά για να αντέξουν ως το επόμενο κανονικό τάισμα, ενώ παράλληλα αν και είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησαν και ιδιαίτερα (υπήρξε νύχτα κατά την οποία δε μου έφεραν το μωρό μου καθόλου για να το θηλάσω και έπρεπε εγώ να τις κυνηγήσω για το θέμα αυτό).

Από την άλλη πλευρά, έχω κάποια προσωπικά παράπονα απέναντι σε όσους είναι υπέρ του αποκλειστικού θηλασμού. Όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα για πρώτη φορά, ονειρεύεται πως ο θηλασμός του μωρού της θα είναι όπως στις ταινίες, όπου ξεκούραστες, υπέροχες μαμάδες θηλάζουν ασταμάτητα τα μωρά τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά αυτό είναι ένα όνειρο που τουλάχιστον εγώ σε καμία των περιπτώσεων δεν έζησα. Το αντίθετο θα έλεγα.

Βρέθηκα ξαφνικά με ένα νεογέννητο που δε χόρταινε με το γάλα που της έδινα και δεν ηρεμούσε με τίποτα αν δεν έπαιρνε και το μπουκάλι, χωρίς κανένα πρόγραμμα στο τάισμα, διαρκώς όρθια να θηλάζω και να με παίρνει ο ύπνος με το παιδί αγκαλιά (άκρως επικίνδυνο) από την εξάντληση. Δεν μπορούσα να πιω έναν καφέ, να φάω ό,τι ήθελα, να κάνω οτιδήποτε θα με έκανε να νιώσω άνθρωπος μετά από 9 μήνες εγκυμοσύνης και 8 ώρες γέννας.

Μέσα στις πρώτες 2 εβδομάδες κόντευα να φύγω από τα παράθυρα. Έκλαιγα από την εξάντληση, πονούσα αφόρητα, έβαζα ειδικές κρέμες και άλλα πολύ όμορφα τα οποία μετέτρεψαν τις πρώτες μέρες με το μωρό μου σε εφιάλτη. Πώς ήταν δυνατόν εγώ η ενημερωμένη, εγώ η συνειδητοποιημένη να μην μπορώ να αντεπεξέλθω;

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν με είχε ενημερώσει ότι για να μπορέσω να θηλάσω θα πρέπει να ξεχάσω την έννοια του ύπνου, να ταΐζω όποτε να΄ναι, να μην μπορώ να βάλω το παιδί μου σε οποιοδήποτε πρόγραμμα και τελικά να μην κατεβάζω και το γάλα που έπρεπε - κυρίως λόγω εξάντλησης πιστεύω σήμερα. Και φυσικά κανείς δεν μου είπε ποτέ πως και να μην θηλάσω δεν πειράζει. Κανείς δεν μου άφησε την εναλλακτική ότι δεν θηλάζουν όλες οι γυναίκες. Κανείς δεν με απάλλαξε από αυτό το συναισθηματικό βάρος των ενοχών με τις οποίες πάλευα μέρες και νύχτες μέχρι να αποφασίσω να πάρω τη μαία μου τηλέφωνο και να ζητήσω τη διακοπή του θηλασμού!

Και ρωτώ...γιατί θα πρέπει υποχρεωτικά όλες οι γυναίκες να μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία και να υπάρχει αυτός ο απαράδεκτος άτυπος διαγωνισμός ποια θήλασε περισσότερο και καλύτερα; Γιατί να γίνονται τόσες συγκρίσεις μεταξύ περιπτώσεων που καμία σχέση δεν έχει η μία με την άλλη; Και γιατί θα πρέπει ο θηλασμός να αποτελεί κριτήριο για το αν μια μητέρα είναι καλή ή όχι; Δηλαδή αν εγώ επιλέξω από την αρχή να μην θηλάσω αυτό με κάνει κακή μάνα; Ποιος μπορεί να μου πει τι συνέπειες έχει στο μωρό μου το να το θηλάζω και να κλαίω την ίδια στιγμή από τον πόνο ή επειδή έχω ξεχάσει πότε κοιμήθηκα ήρεμα και συνεχόμενα τελευταία φορά;

Δεν θα αρνηθώ σε καμία περίπτωση ότι ο θηλασμός - και το έζησα αυτό στην Αλεξάνδρα - είναι μια υπέροχη αίσθηση και δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Η Αλεξάνδρα που το "είχε" από την πρώτη στιγμή με βοήθησε πολύ να το απολαύσω και να νιώσω πραγματικά καλά την ώρα που τη θήλαζα. Μετά όμως από τους 2 μήνες ήξερα πως δεν άντεχα άλλα ξενύχτια. Ήξερα πως επειδή θα επέστρεφα στη δουλειά μου, έπρεπε το παιδί μου να μπει σε πρόγραμμα για να μπορώ να κοιμάμαι και να είμαι σε θέση να δουλέψω την επόμενη μέρα. Και τελικά ήθελα να είμαι εγώ καλά για να είναι και το παιδί μου.
Έτσι, όταν αποφάσισα να σταματήσω το θηλασμό δεν ένιωσα καμία ενοχή. Το αντίθετο μάλιστα. Είχα αποφασίσει ότι δεν θα άφηνα τίποτα και κανέναν να με κάνει να νιώσω άσχημα. Υποστήριξα και υποστηρίζω την επιλογή μου ως το τέλος γιατί αυτή η επιλογή με βοήθησε να έχω δυνάμεις, να είμαι πραγματικά παρούσα για το μωρό μου.

Σέβομαι και θαυμάζω τις μαμάδες που θηλάζουν αποκλειστικά. Θεωρώ πως είναι ηρωίδες και αυτό που κάνουν είναι πραγματικό κατόρθωμα. Δεν θεωρώ όμως πως είναι καλύτερες μητέρες από εμένα ή οποιαδήποτε άλλη μαμά που προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε ή δεν ήθελε να θηλάσει.

Αυτό τελικά είναι που με ενοχλεί περισσότερο από όλα. Ότι όταν συζητάμε για τον θηλασμό δίνουμε συμβουλές για το πώς γίνεται, για το τι μπορούμε να τρώμε, να πίνουμε αλλά δεν εξηγούμε τις επιπλοκές προκαταβολικά. Δεν λέμε στις υποψήφιες μανούλες για τις πραγματικές δυσκολίες ώστε να μπορέσουν να είναι προετοιμασμένες και να ξέρουν καλά τι τις περιμένει.
Και φυσικά όταν μια μαμά αποφασίζει να μην θηλάσει καθόλου ή να σταματήσει σχετικά νωρίς δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να της πει "Δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Εσύ πρέπει να είσαι καλά πάνω απ' όλα για το μωρό σου". Πολύ θα ήθελα να το ακούσω αυτό. Εγώ προσωπικά το λέω και το εκφράζω σε κάθε ευκαιρία.

Αντίθετα τις πιέζουμε και τις πιέζουμε προσπαθώντας να τις πείσουμε ότι "πρέπει" να προσπαθήσουν κι άλλο, κι άλλο κι ας μην αντέχουν γεμίζοντάς τις ενοχές ότι κάτι θα πάθει το παιδί τους, ότι δεν είναι καλές μαμάδες γιατί σκέφτονται τον εαυτό τους και άλλα πολλά.  

Μιλάμε συχνά για απενοχοποίηση των γυναικών σε σχέση με τη μητρότητα. Ο θηλασμός θα πρέπει να ενταχθεί και αυτός σε αυτή τη διαδικασία. Η νοοτροπία που υπάρχει αυτή τη στιγμή, μου θυμίζει περιστατικά στα οποία μια γυναίκα επειδή επέλεξε να κάνει επισκληρίδιο και να μην υποφέρει κατά τη γέννα του παιδιού της, χαρακτηρίζεται ως "δειλή" ή ότι διάλεξε τον εύκολο δρόμο (άλλο post αυτό!).
Η ενημέρωση για το θηλασμό είναι όχι απλώς αναγκαία αλλά απαραίτητη. Η σωστή όμως ενημέρωση. Η ενημέρωση για το πώς, το πότε, το γιατί, και φυσικά για τις απαιτήσεις του θηλασμού σε θέματα χρόνου και δυσκολίας. Σε τελική ανάλυση γιατί θα πρέπει ένα τόσο φυσιολογικό πράγμα να γίνεται τέτοια επιστήμη;

Σωστή προετοιμασία και σωστή ενημέρωση είναι το κλειδί για να αποφασίσει μια γυναίκα τι θέλει να κάνει στο θέμα του θηλασμού και να το διεκδικήσει. Σίγουρα όταν γνωρίζουμε τις δυσκολίες προκαταβολικά ξέρουμε να τις αντιμετωπίσουμε και καλύτερα, τόσο για τα παιδιά μας όσο και για εμάς τις ίδιες.