Στη σημερινή εποχή όπου πολλοί επικρίνουν το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης χαρακτηρίζοντάς το παρωχημένο ή προϊόν μιας παλιάς εποχής, η ανάγκη για εναλλακτικούς τρόπους μάθησης είναι μεγάλη. Η αλήθεια είναι ότι οι ταχείς ρυθμοί που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας, μια καθημερινότητα που υπηρετεί την πληροφόρηση και την τεχνολογία δεν μπορεί να ταυτιστεί με τις ανάγκες, την κουλτούρα και την καθημερινότητα προηγούμενων δεκαετιών.
Είναι γεγονός ότι το παρόν σύστημα εκπαίδευσης συλλήφθηκε, σχεδιάστηκε, δομήθηκε και υλοποιήθηκε για μια άλλη εποχή, αυτή του Διαφωτισμού.
Το μεγάλο ερώτημα όμως που γεννάται είναι πώς μπορούμε να αλλάξουμε ένα τέτοιο σύστημα που είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στη νοοτροπία μας;
Το πρόβλημα είναι ότι προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε το κύκλο. Και τι εννοώ με αυτό. Ότι προσπαθούμε να αλλάξουμε το μέλλον προσθέτοντας καινούριες ιδέες στις βάσεις του παρελθόντος. Θέλουμε την αλλαγή επαναλαμβάνοντας τα όσα κάναμε στο παρελθόν. Σε αυτό το σημείο η εκπαίδευση παύει να υπηρετεί το σκοπό της και αποκόβεται από τα παιδιά, τα οποία χάνουν κάθε ενδιαφέρον για να πάνε στο σχολείο και να μάθουν όσα έχουμε να τους προσφέρουμε.
Το σημερινό λοιπόν μοντέλο εκπαίδευσης έχει οδηγήσει και σε μια επιδημία, η οποία λέγεται ΔΕΠΥ (διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα).
Τα παιδιά αυτά λόγω της απόσπασης της προσοχής και της υπερκινητικότητάς τους δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στο σύστημα εκπαίδευσης και γι’ αυτό τους “συνταγογραφούμε” θεραπείες. Μια παθολογία που δεν υπήρχε αλλά η σύγχρονη εποχή έπλασε. Τα παιδιά μας ζουν στην πιο έντονα διεγερτική περίοδο στην ιστορία της γης. Βομβαρδίζονται με πληροφορίες που μονοπωλούν την προσοχή τους από κάθε είδους πλατφόρμα: υπολογιστές, smartphones, διαφημιστικές πινακίδες, 10άδες τηλεοπτικά κανάλια. Και μέσα σε όλα αυτά αποσπάται η προσοχή τους. Όπως στο σχολείο, το οποίο αδυνατεί να αλλάξει ριζικά ακολουθώντας μοντέλα μάθησης σχεδιασμένα κατ’ εικόνα της βιομηχανοποίησης. Ένα απλό παράδειγμα είναι η διαρρύθμιση των τάξεων και όλου του χώρου του σχολείου που μοιάζει σαν εργοστάσιο ή σαν μια εταιρεία. Κουδούνια που χτυπούν, ξεχωριστές τάξεις για συγκεκριμένα θέματα, ατομικές καρέκλες και θρανία κ.ο.κ. Το μοντέλο μάθησης σήμερα ‘κοιμίζει’, ‘καταστέλλει’ τη δυναμική, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, την ανάπτυξη των παιδιών μας. Θύματα αυτής της νοοτροπίας είναι κυρίως οι τέχνες.
Το παιδικό θέατρο είναι ένας εναλλακτικός τρόπος μάθησης που ως σκοπό έχει να αφυπνίσει τη δημιουργικότητα των παιδιών.
Ο όρος θεατρικό παιχνίδι περιλαμβάνει όλα τα είδη του παιχνιδιού προσποίησης. Δηλαδή, το παιχνίδι ρόλων (play role), το φανταστικό παιχνίδι (fantasy play), το παιχνίδι προσωποποίησης, το διερευνητικό, το κοινωνιοδραματικό (sociodramatic play) και το συμβολικό παιχνίδι. Τα οφέλη τού να εντάσσεται η τέχνη στην εκπαίδευση είναι ότι γεννάται η ιδέα της ‘αισθητικής εμπειρίας’. Μια αισθητική εμπειρία είναι αυτή κατά την οποία οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο μέγιστο.
Το παιδικό θέατρο δεν είναι μόνο παιχνίδι αλλά είναι και μέσο έκφρασης, επικοινωνίας, κοινωνικοποίησης, οριοθέτησης του εαυτού, του χώρου και του χρόνου, συλλογικότητας καθώς και ψυχο-συναισθηματικής ωρίμανσης.
Επίσης μαθαίνει στο παιδί να δουλεύει σε σύνολα, ομάδες, να μαθαίνει να παίρνει και να δίνει. Άλλωστε, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η πιο σπουδαία μάθηση συμβαίνει ομαδικά, ότι η συνεργασία οδηγεί στην ανάπτυξη. Τις ίδιες ευεργετικές ιδιότητες έχουν και οι υπόλοιπες μορφές τέχνης, όπως η μουσική, η ζωγραφική, η γλυπτική ακόμα και το παραμύθι.
Πρέπει να αναθεωρήσουμε την ανθρώπινη ικανότητα. Οφείλουμε να ακούσουμε, να καταλάβουμε και να σεβαστούμε τις ανάγκες των παιδιών μας. Τα παιδιά ερχόμενα σε αυτό τον κόσμο επειδή δεν έχουν ακόμα γεμίσει με στεγανά όπου η κοινωνία επιβάλει, σε πλήρη αντίθεση με τους ενήλικες, έχουν το χάρισμα να βρίσκουν τους πιο κατάλληλους τρόπους προσαρμογής στα εκάστοτε περιβάλλοντα σεβόμενα την ανθρώπινη φύση. Ρώτα το παιδί, σεβάσου το και έχεις να λάβεις ένα 'θησαυρό'.
Εργαλεία 
