Ερώτηση από Χριστινα (8.5.2018)
“Καλησπέρα, έχω ένα κοριτσάκι που είναι 2 χρονών και φοβάται υπερβολικά τον κόσμο και γενικά όποιον δει. Παραδείγματα:
1.Ειμαστε στην αυλή κι ενώ είναι κλειστά τα κάγκελα, όποιος κι αν περάσει από το στενό, τρέχει και γαντζώνεται πάνω μου. Ακόμα κι αν η μπάλα είναι κοντά στα κάγκελα, δεν θα την πάρει, πάρα μόνο αν είμαι μαζί της.
2. Ακόμα κι αν ένας γείτονας που τον ξέρει βγει στο μπαλκόνι να μας μιλήσει, πάλι κολλάει πάνω μου.
3. Επίσης δεν γίνεται να την αφήσω στο παιδότοπο, πάρα μόνο αν είμαι κι εγώ μέσα. Φοβάται υπερβολικά τις κοπέλες και ακόμα κι αν δεν είναι κοντά της, σταματά να παίζει και κλαίει.
4. Αν έρθει κάποιος στο σπίτι μας να μας φτιάξει κάτι, πχ υδραυλικός, πάλι θέλει να την έχω αγκαλιά. Σήμερα, πάλι αυτό έγινε, παρόλο που την είχα πάρα πολύ μακριά απ’ τον μάστορα. Ήταν στο μπαλκόνι και έπαιζε και ενώ αυτός ήταν μέσα, δεν με άφηνε καθόλου, κι αν έμπαινα μέσα να μιλήσω, έκλαιγε πάρα πολύ. Μετά, σε κάποια φάση, καθόταν μέσα στο σαλόνι, εγώ ήμουν στο μπαλκόνι κι αυτός μπήκε για λίγο να πει κάτι κι άρχισε να προσπαθεί να φύγει απ τον καναπέ και πραγματικά έβλεπα πόσο πολύ φοβόταν.
Θέλω να πω επίσης, πως γενικά από μικρή δεν ήθελε κανέναν. Δεν ήταν εύκολο να την πάρει κάποιος αγκαλιά. Δεν ξέρω τι την κάνει να φοβάται τόσο, άλλα με αγχώνει υπερβολικά και στενοχωριέμαι πάρα πολύ. Με τα παιδιά βέβαια είναι πιο άνετη, παίζει πολύ όμορφα, μοιράζεται και τα πράγματά της και δε φοβάται καθόλου. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι εγώ, από τη στιγμή που έγινα μαμά, είμαι μαζί της συνέχεια γιατί δεν εργάζομαι.
Κι ένα άλλο που θέλω να αναφέρω, είναι ότι με τον παππού και τη γιαγιά είναι πολύ άνετη. Και σαν οικογένεια ποτέ δεν την έχουμε τρομάξει, ούτε μαλώσει, ούτε έχει δει κάτι τρομακτικό από την τηλεόραση
. Μπορείτε να μου πείτε τη γνώμη σας;
Ευχαριστώ πάρα πολύ. ”
Απάντηση από ψυχολόγο (4.5.2018)
“Καλησπέρα Χριστίνα.
Διάβασα πολύ προσεκτικά την ερώτηση σου και το σίγουρο είναι ότι δεν φταίει το γεγονός που είσαι μαζί της συνέχεια. Μάλιστα θα έλεγα ότι καλώς μπόρεσες να της δώσεις τον χρόνο σου αυτά τα δύο χρόνια γιατί τα 3 πρώτα είναι τα πιο κρίσιμα στην ψυχική ανάπτυξη του παιδιού (ειδικά το πρώτο έτος).
Το γεγονός ότι παίζει άνετα με άλλα παιδιά, σημαίνει οτι έχει την κοινωνική ικανότητα να μοιράζεται με άλλους και να μην δείχνει φοβία. Είναι πολύ σημαντικό, διότι μπορούμε να διακρίνουμε πως νοιώθει ασφαλής μεταξύ των παιδιών. Το ίδιο και με τους υπόλοιπους οικείους της που ανέφερες (γιαγιά-παππού).
Όλα όσα έχεις περιγράψει ως προς την εικόνα της κόρης σου απέναντι σε αγνώστους (π.χ. υδραυλικό) ή σε καινούργιους χώρους (παιδότοπος) είναι φυσιολογικά για ένα παιδάκι που νοιώθει άγχος. Και είναι απολύτως φυσιολογικό για ένα νήπιο 2 ετών.
Το άγχος συνήθως προέρχεται από την ανασφάλεια και μπορεί να εμφανίζεται σε περιπτώσεις όπως:
- Άγχος Αποχωρισμού (στα 2, το νήπιο αναγνωρίζει ότι η μαμά μπορεί να λείπει λίγες ώρες-και ότι κάνει κάτι χωρίς εκείνην- και να ξαναγυρίσει πίσω. Εν μέρει ένα θετικό του άγχος αποχωρισμού είναι το γεγονός πως έχει δημιουργηθεί μία προσκόλληση στην μαμά-και το θέλουμε αυτό όταν χτίζουμε σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μητέρα-βρέφος/νήπιο).
- Κοινωνικό Άγχος (οτιδήποτε νέο, άτομο ή περιβάλλον)
- Καχυποψία προς Αγνώστους (όσο φιλικό κι αν είναι το άγνωστο πρόσωπο για ένα νήπιο 2 ετών μπορεί να το αντιληφθεί ως απειλή).
- Συνήθη φοβίες (π.χ. ένα παραμύθι που την τρόμαξε, το σκυλί που γαβγίζει, ένα όνειρο κτλ)
Τί να κάνεις;
- Αναγνώρισε τις φοβίες της κόρης σου. Ορισμένες από τις φοβίες της είναι φυσιολογικές και δεν θα ήταν σωστό να τις απορρίψουμε, π.χ. όταν είστε στο παιδότοπο ίσως φοβάται μην σε χάσει ανάμεσα στον κόσμο. Αυτός είναι ένας ρεαλιστικός φόβος. Μπορείς να της το πεις με λέξεις, π.χ. γνωρίζω πως μπορεί να φοβάσαι μην χαθείς και εγώ φοβάμαι μην σε χάσω γι αυτό είμαι κοντά σου και είναι σημαντικό να μπορείς και εσύ να με βλέπεις από εκεί που παίζεις.
- Συζητήστε. Αν και στα 2 έτη είναι λίγο δύσκολο να εκφράσει τα συναισθήματα της, μπορείς να προσπαθήσεις να βάλεις σε λέξεις τι μπορεί να φοβάται κι αυτό μειώνει το άγχος του παιδιού.
- Δώσε την χώρο. Μην προσπαθήσεις να αποθαρρύνεις το ΄γάντζωμα' της απάνω σου όταν είναι πιο σημαντικό να της δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται για να αναπτύξει την αυτοπεποίθηση και αυτό-εκτίμηση της.
Είναι σημαντικό σε κάθε σου κίνηση να σκέφτεσαι να την καθησυχάζεις, να την επιβεβαιώνεις την παρουσία σου, την αγάπη σου και να την δίνεις χρόνο να μπορεί να ρυθμίσει τα συναισθήματα της.
Ανέφερες πως από μικρή δεν ήθελε κανέναν άλλο. Αυτό είναι φυσιολογικό για τα βρέφη (αλλά και τα νήπια)-γιατί να θέλουν να πάνε αγκαλιά σε κάποιον εκτός την μαμά? Αφού αυτό που χρειάζονται για να είναι τρισευτυχισμένα τα έχει η μαμά: τροφή από το στήθος της, τρυφερότητα στην αγκαλιά της και ασφάλεια με την παρουσία της.
Οι φοβίες ενός δυο χρονού νηπίου μπορεί να φαίνονται υπερβολικές όμως είναι φυσιολογικές. Ανησυχούμε όταν οι φοβίες/ άγχος παρεμβαίνουν στην καθημερινότητα π.χ. στις οικογενειακές δραστηριότητες, στον ύπνο ή συμπεριφορά με εμμονές. Αν θέλεις να συζητήσουμε είμαι στην διάθεση σου (6986 775642 ή info@sophrosyna.org).
Εργαλεία 
