Είναι συχνό φαινόμενο να απευθύνεται ένας γονιός στον ειδικό ή να καλεί στη «Γραμμή 11525» για να δηλώσει τη δυσαρέσκειά του, να εκφράσει την αγωνία του και να ζητήσει βοήθεια σχετικά με το παιδί του.
Όπως συνήθως το περιγράφει, δεν μπορεί να καθίσει αρκετή ώρα στο θρανίο του, δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τη δασκάλα, αναζητά να παίξει και να αστειευτεί με τους συμμαθητές του, αρνείται να ακολουθήσει τους κανόνες στην τάξη και λειτουργεί αυτοβούλως, ξεχνάει να σημειώσει σημαντικές πληροφορίες, είναι απρόσεκτο, μιλάει διαρκώς ή πετάγεται να δώσει απαντήσεις.
Αρχικά, τονίζουμε στους γονείς ότι δεν βοηθάει η απόρριψη και η μη αποδοχή του παιδιού τους, ούτε τα αγχώδη ξεσπάσματα από μέρους τους, όπως «τι είναι αυτά που κάνεις πάλι, είσαι απαράδεκτος, δεν θα πας πουθενά το Σαββατοκύριακο».
Αντιθέτως, είναι σημαντικό οι γονείς να ενισχύσουν τη θετική επικοινωνία με το παιδί τους, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του, ώστε το παιδί να ξέρει ότι μπορεί να μιλήσει στο γονιό για ό,τι το προβληματίζει ή το δυσαρεστεί και πως ο γονιός θα το ακούσει και θα το βοηθήσει.
Παραδείγματος χάριν, μπορεί να πει η μητέρα με σοβαρό ύφος αλλά με ήρεμο τόνο φωνής «μου είπε σήμερα η δασκάλα ότι μιλούσες διαρκώς με τους συμμαθητές σου και δεν παρακολουθούσες το μάθημα. Έτσι, σου έκανε παρατήρηση. Όταν συμβαίνει αυτό η δασκάλα δυσκολεύεται να κάνει το μάθημα και να σας μάθει αυτά που θέλει. Θέλεις να μου πεις εάν σήμερα έγινε κάτι στο σχολείο που σε ενόχλησε ή σε απασχολεί κάτι; Είναι κάτι που σε δυσκολεύει στο να παρακολουθείς;».
Στη συνέχεια, αφού ο γονιός κερδίσει την εμπιστοσύνη του παιδιού και αφού μπορεί να ελέγξει το δικό του άγχος και θυμό, που πολύ πιθανόν αναδύεται από αυτήν την κατάσταση, μπορεί να σκεφτεί μαζί με τη δασκάλα, ακόμα και μαζί με το παιδί, βοηθητικές λύσεις.
Ένας πιθανός τρόπος να βοηθήσουμε ένα παιδί να ελέγξει την παρορμητικότητά του είναι παίζοντας μαζί του παιχνίδια όπου πρέπει να περιμένει τη σειρά του. Ένας άλλος τρόπος είναι να εκπαιδευτεί το παιδί στη σκέψη πριν τη δράση.
Να δίνει, δηλαδή, χρόνο στον εαυτό του, αναλογιζόμενο ποιες μπορεί να είναι οι επιλογές του και οι συνέπειες αυτών. Για παράδειγμα, «πήρε ο συμμαθητής μου το μολύβι μου χωρίς να με ρωτήσει και θύμωσα. Τι μπορώ να κάνω; Ποιες είναι οι επιλογές μου;».
Επίσης, για ένα παιδί που θέλει να κινείται διαρκώς στην καρέκλα ή θέλει να σηκώνεται από αυτήν, βοηθάει να του δώσουμε την ευκαιρία για κινητική πράξη ώστε να εκτονώνει την ανάγκη του αυτή. Μπορεί να το στείλει η δασκάλα να φέρει ένα αντικείμενο από το γραφείο του διευθυντή ή να μοιράσει τις φωτοτυπίες στους συμμαθητές του.
Επιπροσθέτως, όταν ένα παιδί δυσκολεύεται να ολοκληρώσει τις εργασίες του, μπορεί να βοηθηθεί με το μοίρασμα της κάθε εργασίας σε μικρότερα μέρη και την ακόλουθη επιβράβευση για την ολοκλήρωση του κάθε μέρους.
Σημαντικό είναι, τέλος, να σκεφτούμε πως κάθε παιδί είναι μοναδικό και έχει δυνατότητες που, εάν αυτές αναγνωριστούν από τους γονείς και τη δασκάλα, δίνεται στο παιδί η ώθηση να κάνει το επόμενο βήμα!
Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
Mash, E., J., Wolfe, D., A. Abnormal Child Psychology (3rd ed.) Thomson Learning, Inc., 2005.
Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. Πώς να μιλήσετε σε ένα παιδί για... Εκδ. ΚΟΑΝ. Αθήνα, 2007.
Εργαλεία 
