Το ήσυχο κορίτσι μου...

Το ήσυχο κορίτσι μου. Το όμορφο ήσυχο κορίτσι μου. Η Σωφρονία μας, το υγιές στο μυαλό και στη συμπεριφορά κορίτσι μας, δεν έκλαψε ποτέ με την πρώτη της αναπνοή, δεν έχει κλάψει από πείνα ή από κολικούς, δεν μας έχει μιλήσει ούτε μας έχει χαμογελάσει. Η Σωφρονία δεν ξυπνάει τη μητέρα της με κλάματα για γάλα ή επειδή είναι ανήσυχη.

Η μητέρα της δεν μπορεί να πάει σ’ εκείνη, να την κάνει μπάνιο, να της αλλάξει την πάνα ή να σκουπίσει τα σαλάκια απ’ τα χείλη της. Η Σωφρονία δεν ξεκινάει τη μέρα της στην αγκαλιά της μαμάς της… για εκείνη, τώρα βρίσκεται στην  αγκαλιά του Μεγαλοδύναμου Θεού.

Αυτή η σκέψη μονάχα καθησυχάζει την καρδιά μου, καταλαγιάζει τα δάκρυα απ’ τον πόνο κι απ’ το άγχος, βοηθάει κάθε λεπτό της μέρας που περνάει χωρίς την παρουσία της στην αγκαλιά μου, στο δωμάτιο, χωρίς τη φυσική της παρουσία στη ζωή μας. Εκείνη έχει καταλάβει την καρδιά μου και την έχει πάρει μαζί της…

Θυμάμαι τις λέξεις που μου είπε η μαιευτήρας μου, στο τελευταίο μας ραντεβού πριν συμβεί αυτό το απρόβλεπτο και τραγικό γεγονός στη ζωή μας, «Χρύσα, η πιθανότητα να γεννήσεις πριν τις 36 εβδομάδες είναι εξαιρετικά απίθανη». Στις 33 εβδομάδες ήμουν εκεί, στο νοσοκομείο, περιτριγυρισμένη από περίπου έξι νοσηλευτές να μου κάνουν υπερηχογράφημα και καρδιογράφημα και να ψάχνουν τον παλμό της καρδιάς του μωρού μου… αλλά μάταια. Ο γιατρός μου κούνησε το κεφάλι του και απελπισμένος μου είπε ότι λυπάται, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ήξερα… ότι το ήσυχο κορίτσι μου μας άφησε… ήσυχα.

Όλα πήγαιναν καλά. Όλες οι εξετάσεις, όλα τα τεστ, όλα τα υπερηχογραφήματα, ένα μωρό που αναπτυσσόταν με υγεία, που μεγάλωνε και έπαιρνε βάρος. Μία μητέρα που δεν έπινε, δεν έπαιρνε ναρκωτικά ή άλλα φάρμακα. Παρόλα αυτά οι ανησυχίες μου ξεκίνησαν την Κυριακή του Πάσχα, όταν άρχισα να νιώθω έναν ξαφνικό πόνο σαν σούβλισμα στην αριστερή μεριά της κοιλιάς μου, ενώ το μωρό κινιόταν λιγότερο. Ο γιατρός είπε ότι ήταν φυσιολογικό να έχω κάποιους πόνους και ότι δεν κινούνται όλα τα μωρά σε όλες τις εγκυμοσύνες το ίδιο. Δύο εβδομάδες αργότερα, πήγα στο προγραμματισμένο μηνιαίο ραντεβού μου και όλα ήταν καλά. Η Σωφρονία φαινόταν πολύ καλά στον υπέρηχο, η καρδιά της, το ύψος, το βάρος, όλα ήταν φυσιολογικά. Χωρίς κανένα πρόβλημα.

Στις αρχές του Μαΐου, παραπονιόμουν ότι δεν ένιωθα να κινείται πολύ και ότι αισθανόμουν έναν κυκλικό πόνο γύρω από την πλάτη μου, από το κάτω μέρος της κοιλιάς μέχρι πίσω. Ο γιατρός μού πρότεινε να πάω στον δεύτερο γιατρό μας που ήταν κοντά μου, γιατί ζούσαμε στην επαρχεία και η Αθήνα ήταν 5 ώρες ταξίδι.   

Στις 7 Μαΐου, Δευτέρα απόγευμα, ήμουν στον καρδιογράφο ακούγοντας τον χτύπο της καρδιάς του μωρού μου. Ο δεύτερος γιατρός μας μάς είπε ότι οι παλμοί της δεν ήταν καθόλου καλοί και ότι αν συνέχιζε έτσι θα έπρεπε να γεννηθεί εκείνο το βράδυ. Έβαλα τα κλάματα. Μου έδωσε ένα αναψυκτικό και συνέχισε να παρακολουθεί την καρδιά της για μιάμιση ώρα ακόμα. Την είδε στον υπέρηχο και μας είπε ότι όλα έδειχναν καλά. Με συμβούλευσε να μην αφήσω τα επίπεδα της ζάχαρης στον οργανισμό μου να πέσουν και να μετράω τα κλοτσήματά της. Ο γιατρός μου μίλησε με τον δεύτερο γιατρό μας και ήταν ευχαριστημένος με όσα του είπε. Ήταν και οι δύο καθησυχαστικοί. Ο σύζυγός μου, το μόλις 2 χρονών παιδί μας και εγώ γυρίσαμε στο σπίτι εκείνη τη νύχτα και ένιωθα το μωρό να κλωτσάει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης.

Την Τρίτη στις 8 Μαΐου, στις 7:45, ένιωσα το τελευταίο κλότσημα και το τελευταίο γύρισμα του μικρού σώματος της Σωφρονίας. Ήμουν σε ένα μαγαζί με βρεφικά με τη δίχρονη κόρη μου, ψάχνοντας για μία κούνια για τη νέα της αδερφή. Δεν μπορούσαμε να βρούμε αυτό που είχαμε δει στον κατάλογο και συναντηθήκαμε με τον μπαμπά να πιούμε ένα αναψυκτικό και να φάμε κάτι. Αναρωτιόμουν εάν έπρεπε να πάω μέχρι το ιατρείο του γιατρού μας, αφού είχε αναφέρει ότι θα χαιρόταν να μας έβλεπε την επόμενη μέρα για έναν έλεγχο, αλλά ο σύζυγός μου είπε να μην πάμε αφού είχαμε νιώσει το μωρό να κουνιέται. Έτσι πήγαμε στο σπίτι. Έκανα κάποιες δουλειές, πήρα μερικά τηλέφωνα, ενώ παραπονιόμουν ότι το μωρό δεν είχε κουνηθεί από το πρωί. Ο άντρας μου έλεγε ότι μεγαλοποιώ τα πράγματα και ανησυχώ χωρίς λόγο. Δεν είπα τίποτα και έβαλα πλυντήριο. Άπλωσα έξω τα ρούχα, ενώ άρχισα πάλι να παραπονιέμαι ότι το μωρό δεν κουνιέται. Κούνησα την κοιλιά μου και δεν ένιωσα πάλι τίποτα να κινείται.

Μετά τις παρακλήσεις στο σύζυγό μου που τον εκνεύρισαν, πακετάραμε μια τσάντα και ξεκινήσαμε μες τη νύχτα για την Αθήνα, να πάμε στο γιατρό μου για να βεβαιωθώ ότι όλα ήταν καλά.

Όμως ήξερα ότι τίποτα δεν πήγαινε καλά. Στις 11:30 εκείνη τη νύχτα, οι νοσοκόμες δεν μπορούσαν να ακούσουν την καρδιά του μικρού μου κοριτσιού. Ο γιατρός μου έκπληκτος διαπίστωσε ότι το μωρό μου είναι θνησιγενές. Δεν ξέραμε καν τι είναι θνησιγένεια. Ο σύζυγός μου έμεινε άφωνος. Πίστευε ακράδαντα ότι όλα ήταν μια χαρά. Οι νοσοκόμες έφεραν μέσα τη δίχρονη κόρη μου να τη φιλήσω, γιατί θα την πήγαινε ο μπαμπάς της να μείνει με κάποιους οικογενειακούς μας φίλους, ενώ εγώ θα έπρεπε να μπω για τον τοκετό.

Την Τετάρτη 9 Μαΐου, στις 6.30 μ.μ., είδα για πρώτη φορά το μικρό, ήσυχο κοριτσάκι μου. Ο σύζυγός μου ξεσπάει σε δάκρυα μόλις την αντικρίζει. Ανυπομονώ να τη δω και να την κρατήσω αγκαλιά. Το χαμόγελο δε φεύγει από το πρόσωπό μου στη θέα της, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κρατάω ένα ακόμη θαύμα. Μόνο που δεν υπήρχε ζωή στο μικρό θαύμα που κρατούσα. Έμοιαζε πολύ στην μεγαλύτερη αδερφή της, μπέρδεψα ακόμη και τα ονόματά τους. Τόσο μοιάζανε. Είχε σκούρα μαλλιά, ήταν ψηλή, με πορφυρά κόκκινα χείλη - ένδειξη ότι έλειπε οξυγόνο.

Παρατήρησα τα “αυλάκια” στα φρύδια της και σκέφτηκα ότι πρέπει να υπέφερε στη μήτρα μου, προσπαθώντας να κρατηθεί στη ζωή… πώς ένα μέρος που υποτίθεται πως είναι ασφαλές, έγινε ο τόπος του θανάτου της. Αυτό με έχει συντρίψει… Απλά την κράταγα σφιχτά, τη φιλούσα σε όλο το σωματάκι της... και έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί δε θα ερχόταν σπίτι μαζί μας, δε θα γνώριζε την αδερφούλα της που θα γιόρταζαν τα γενέθλιά τους με μόνο 6 ημέρες διαφορά. Έκλαιγα επειδή δε θα τη μεγάλωνα, δε θα έβλεπα το πρώτο της δοντάκι να σκάει μύτη, δε θα την έβλεπα να μπουσουλάει, να προσπαθεί να σταθεί… να περπατάει… να τρέχει. Είχα πακετάρει το φορεματάκι της, σκεφτόμενη ότι θα το φορέσει είτε γυρίσει πίσω στο σπίτι μαζί μας είτε όχι… Το άφησα μέσα στη βαλίτσα, ίσως γιατί δεν ήθελα να εκπληρωθεί η διαίσθησή μου για το κακό που έβλεπα να έρχεται. Ποιος ξέρει;

Της είπα ότι η μαμά την αγαπάει και τη φίλησα στο μέτωπό της πριν την παραδώσω στους νοσηλευτές, αισθανόμενη το κενό στην αγκαλιά μου. Της έδωσα το σταυρό μου για να φορέσει και το νοσοκομείο παρείχε ένα νυχτικάκι. Και τότε κατέρρευσα στα χέρια του συζύγου μου.

Στις 15 Μαΐου, στις 2:30 το μεσημέρι, οι πηγές που αντλούσα τη δύναμή μου –ο σύζυγος και η 2χρονη κόρη μας- μαζί με οικογένεια και φίλους, ήμασταν στο νεκροταφείο περιμένοντας να πούμε το τελευταίο αντίο στη Σωφρονία. Όταν την οδηγήσαμε στον τάφο της, λύγισα στην όψη του μικροσκοπικού λευκού φέρετρου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν το μωρό μου εκεί μέσα. Σε εκείνο το κουτί. Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια μόλις την αντίκρισα, τυλιγμένη από πάνω μέχρι κάτω με ένα πράσινο νοσοκομειακό χαρτί και τη φωτογραφία της πάνω στο τυλιγμένο της σωματάκι. Την είχαν καθαρίσει. Ήταν η πρώτη φορά που την είδα καθαρισμένη. Ήταν ακόμη πιο όμορφη. Έμοιαζε πολύ με τον πατέρα της και την αδερφή της. Κατέρρευσα πάνω από το κορμάκι της που ήταν παγωμένο, όντας μέσα στο ψυγείο. Το μωρό μου πέρασε τις τελευταίες μέρες της ζωής του παλεύοντας για αέρα  στην κοιλιά μου, μετά στο ψυγείο και τώρα ήταν να “αναπαυτεί” σε ένα μέρος καλυμμένο με χώμα... παρέα με άλλα μωράκια… ένας μεγάλος παιδότοπος, που δεν ακούς ούτε γέλια, ούτε χαρές, ούτε κλάματα, ούτε γκρίνιες… μόνο ησυχία. Και τα αναφιλητά μου.

Προσευχηθήκαμε μαζί με τον Παπά… σουλούπωσα λίγο τον τάφο της και σκούπισα το στοματάκι της με τη μουσελίνα που φορούσα, όπως θα τη σκούπιζα μετά το φαγητό της… Πάνω από αυτό, έβαλα όλα τα αποξηραμένα λουλούδια που μάζευα τα τελευταία 8 χρόνια, από κάθε Κυριακή του Πάσχα που πέρασα στο Λονδίνο. Ο πατέρας της μου είχε δώσει ένα λουλούδι γιασεμί την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε και το είχα κρατήσει. Το τοποθέτησα πάνω στη φωτογραφία της- ήθελα να έχει μαζί της κάτι από τη μαμά της– της έδωσα ένα τελευταίο φιλί και έκλεισα το φέρετρο, καλύπτοντάς το με χώμα. Η κόρη μου με βοήθησε να ανάψουμε κεράκια για εκείνη. Φορούσε το φόρεμα που ελπίζαμε να φορέσει στα βαφτίσια της Σωφρονίας…

… Η καρδιά μου πονάει… 2 μήνες μετά… είχα καθυστέρηση… γιορτάσαμε τα γενέθλια της 2χρονης κορούλας μας… υποτίθεται θα έβγαινε φωτογραφία με τη μικρή της αδερφούλα- και όντως, βγήκε, μόνο που η μικρή αδερφούλα της ήταν μία φωτογραφία από μόνη της. Η κόρη μας φιλάει τη φωτογραφία της μικρής της αδερφής και της διαβάζει παραμύθια… βάζει το δάχτυλό της στο στόμα της και λέει «σσσσσ…» σε μένα, εννοώντας ότι δεν πρέπει να κάνουμε φασαρία γιατί κοιμάται. Ήταν τόσο καλά προετοιμασμένη για τον ερχομό της μικρής της αδερφής. Είναι τόσο δύσκολο όταν έρχεται και φιλάει την κοιλιά μου… Προσπαθώ να μην κλαίω μπροστά της και να είμαι γενναία. Μαθαίνουμε να πηγαίνουμε τουαλέτα τώρα.

Φιλικό μας ζευγάρι είναι στις μέρες τους για να υποδεχθούν το δικό τους θαύμα… και νιώθω στο σώμα μου συνέχεια μαχαιριές… υπενθυμίζοντάς μου ότι δεν έχω το μικρό μου κοριτσάκι να νανουρίζω. Δεν πάμε βόλτα μαζί με τη Σωφρονία. Όταν κάθομαι στην μπροστινή θέση στο αμάξι, δεν υπάρχουν 2 καθισματάκια στις πίσω θέσεις. Δεν υπάρχουν 2 κρεβάτια στο δωμάτιο. Η Σωφρονία δε θα παίξει ποτέ με τα παιχνιδάκια της που κράτησα για εκείνη. Δε θα παίξει με το κοάλα που της πήρε ο παππούς της.. ή να βάλει τα όμορφα φορεματάκια που της πήρε η γιαγιά της. Τα αποθήκευσα όλα στο κουτί αναμνήσεων μαζί με τα ρούχα που φορούσα την ημέρα που τη χάσαμε και την ημέρα που γεννήθηκε, ήσυχα.

Κάθε βράδυ και κάθε πρωί φιλάω την κόρη μου στην αγκαλιά μου και τη φωτογραφία της μικρής κόρης μου που βρίσκεται στον παράδεισο.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι όταν περάσω από τη μία ζωή στην άλλη, θα ξαναδώ και θα αγκαλιάσω το ήσυχο κοριτσάκι μου ξανά, μόνο που αυτή τη φορά θα είναι για πάντα.  

Η μαμά της Αικατερίνης και της Σωφρονίας, και από 18 Ιουλίου 2013… και της Νεκταρίας!