Ένα σπίτι...παιδότοπος!

Όσο ζούσα με τους γονείς μου δεν ήμουν και τρελή οπαδός της τάξης. Εκείνο που με ενδιέφερε πάντα ήταν ο χώρος στον οποίο δούλευα ή διάβαζα να είναι τακτοποιημένος, αλλιώς δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ (ακόμα το έχω αυτό το ελάττωμα).

Πέρα από αυτό δεν ασχολιόμουν και πολύ με τα υπόλοιπα (α, ναι και να είναι η κουζίνα τακτοποιημένη όταν θα ξυπνήσω το πρωί)...

Όταν παντρεύτηκα αυτό άλλαξε. Όχι επειδή μου το επέβαλε κάποιος άλλος, αλλά γιατί πλέον ήμουν στο δικό μου χώρο, στο σπίτι μου και εκεί μπορούσα να βάζω τους κανόνες εγώ η ίδια και να φροντίζω να είναι το περιβάλλον στο οποίο ζούσα ακριβώς όπως το ήθελα.

Μετά έμεινα έγκυος και περίμενα να έρθει το Νεφελάκι μου. Θυμάμαι πως συζητούσαμε τότε πολύ με τον Νίκο τι όμορφο που θα είναι να γεμίσει παιχνίδια και παιδικά πραγματάκια το σπίτι μας, που ως τότε προοριζόταν μόνο για ενήλικες. Θυμάμαι πόσο ανυπομονούσαμε να ξεκινήσει η νέα μας ζωή. Από το τότε έως το σήμερα μπορώ με βεβαιότητα να πω πως υπάρχουν πολλές μα πάρα πολλές φορές που μου λείπει το σπίτι μου όπως ήταν πριν κάνω παιδιά. Αλήθεια αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα παιδάκια μου, αλλά πώς μπορώ να το πω καλύτερα;;; Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η τάξη, η ηρεμία στο σπίτι μου.

Από την ημέρα δε που ξεκίνησε και το μπουσούλημα η Αλεξάνδρα κυκλοφορούμε και με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι και φυσικά η Νεφέλη σκορπάει παντού ό,τι μπορεί, ενώ ταυτόχρονα η αγάπη της για τη ζωγραφική έχει μετατρέψει το θρανίο της, τις καρέκλες της και ορισμένα άλλα σημεία του δωματίου της σε καμβά.

Κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί η Αλεξάνδρα ξεκινάει το μάζεμα και ολοκληρώνεται όταν πέφτει στο κρεβάτι της η Νεφέλη. Παιχνίδια, παιχνιδάκια, κούκλες, ποδήλατα, στράτες και άλλα παρεμφερή, τοποθετούνται στα παιχνιδόκουτα που είναι στρατηγικά τοποθετημένα μέσα στο σπίτι. Στο σαλόνι μου έχω δύο, άλλα 2 στο δωμάτιο της Αλεξάνδρας και στο συρτάρι κάτω από το κρεβάτι της Νεφέλης. Τα μεγάλα βγαίνουν στα μπαλκόνια ή τα βάζω σε μιαν άκρη για να μην πέφτουμε πάνω τους συνέχεια.

Και σκέφτομαι...θα τελειώσει ποτέ αυτή η ταλαιπωρία; Θα μάθει επιτέλους η Νεφέλη να μαζεύει τα πράγματά της; Η Αλεξάνδρα μεγαλώνοντας θα χειροτερέψει την κατάσταση; Πώς θα τις κάνω να μάθουν να παίζουν στα δωμάτιά τους και να μη μου σκορπάνε τα πάντα όπου βρουν; Τόσες ερωτήσεις και απάντηση δεν έχω για τίποτα. Καλά, υπάρχουν και μαμάδες που δεν τις ενοχλεί καθόλου το σπίτι να μοιάζει με παιδότοπο 24 ώρες το 24ωρο, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Μου αρέσει το σπίτι μου να είναι τακτοποιημένο γιατί αυτό μου προσφέρει ηρεμία. Τώρα, τι είδους ηρεμία μπορεί να υπάρξει σε ένα σπίτι με 2 πιτσιρίκια δεν ξέρω, ειλικρινά σας μιλάω.

Ίσως αυτή η τρέλλα με την τάξη να με έχει πιάσει τελευταία γιατί ακόμα και αυτό το τόσο ασήμαντο κατά τα άλλα θέμα, με κάνει να νιώθω άνθρωπος και όχι απλά μητέρα. Ίσως όταν το σπίτι μου είναι τακτοποιημένο και δεν παραπατάω πάνω σε παιχνίδια, νερά που έχει σκορπίσει η Νεφέλη, σάλια που τρέχουν από το στόμα της Αλεξάνδρας την ώρα που μπουσουλάει (μέγα λάθος χωρίς πιπίλα!!!!) και άλλα τέτοια όμορφα, νιώθω ότι έχω κάτι από τη ζωή μου πριν τα παιδιά. Πάντως από την ημέρα που κλείσαμε το πάρκο, καθώς η Αλεξάνδρα δεν μπορεί πλέον να περιοριστεί σε τόσο λίγα τετραγωνικά και επανήλθε το σαλόνι μου στην προτέρα του μορφή, ένιωσα ανακούφιση, το ομολογώ. Βέβαια, το πάρκο αντικαταστάθηκε από τη στράτα, αλλά αυτήν την βγάζω στο μπαλκόνι ή τη μαζεύω και έτσι δεν την βλέπω συνέχεια μπροστά μου (άσε που είναι και τεράστια και δεν μπορούμε να περάσουμε από το διάδρομο όταν την παρατάμε εκεί).

Το πλέον αστείο της υπόθεσης αυτής είναι πως επέλεξα να ζήσω σε ένα σπίτι όπου το κάθε παιδί θα έχει το δικό του δωμάτιο και σκεφτόμουν "ας το κάνει χάλια αλλά θα κάνει χάλια μόνο το δικό του δωμάτιο και δεν θα με πειράζει". Πόσο αστεία ήμουν! Σήμερα κάθομαι και μαζεύω όχι μόνο το δωμάτιο της Νεφέλης, αλλά και της Αλεξάνδρας που είναι μόλις 10 μηνών και τι να σκορπίσει το κακόμοιρο το μωρό στο δωμάτιό του;
Επίσης, τώρα που το θυμάμαι, πιο παλιά μάζευα και μάζευα πράγματα και δεν πετούσα τίποτα (σωστός ρακοσυλλέκτης και μιλάμε για χούι που είναι στο dna μου κληροδότημα από τους προγόνους μου, όπως λέει συχνά και ο μπαμπάς μου). Τώρα, προσπαθώ να κρατηθώ να μην πετάξω και άλλα πράγματα. Τις προάλλες εξαφάνισα μια παλιά παπουτσοθήκη που είχα στο μπαλκόνι μου και που δεν χρησιμοποιούσα ποτέ. Τελικά την χάρισα και αυτό με ευχαρίστησε ακόμα περισσότερο!
Ναι, το σπίτι μου είναι ένας μεγάλος παιδότοπος αλλά προσπαθώ όσο μπορώ τουλάχιστον το βράδυ πριν καθίσω στον καναπέ μου να ηρεμήσω, το οπτικό μου πεδίο να είναι τακτοποιημένο. Αν ο μπαμπάς μου διαβάσει αυτό το Post είμαι σίγουρη ότι θα σταυροκοπιέται και θα παραμιλάει "η κόρη μου τα γράφει αυτά ή κάνουν πουλάκια τα μάτια μου;"....Ναι μπαμπά, εγώ τα γράφω. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια και να αποκτήσω και εγώ δυο μικρά πιτσιρίκια για να καταλάβω τη μαμά που με κυνηγούσε μια ζωή να μαζεύω τα πράγματά μου (όλα εδώ πληρώνονται, έτσι;). Που θα πάει σκέφτομαι...θα μεγαλώσουν (και μετά θα έχουμε άλλα - ναι, ναι το ξέρω, το έχω ακούσει δεκαπέντε χιλιάδες φορές!).

Αχ, μαμά μου πόσο σε καταλαβαίνω. Από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε η Νεφέλη σε κατάλαβα δηλαδή, αλλά όσο μεγαλώνουν τόσο σε μνημονεύω κάθε μέρα και λέω στον εαυτό μου πως τελικά είχες δίκιο σε όλα (μα σε όλα!). Αν δε γίνεις μάνα δεν έχεις κάνει τίποτα στη ζωή σου γιατί δεν έχεις μάθει τι θα πει να φροντίζεις διαρκώς τους άλλους και τελικά να μην βρίσκεις ποτέ χρόνο για τον εαυτό σου!...
...Βλέπω κάτι βιβλία της Νεφέλης παρατημένα σε μια καρέκλα απέναντί μου...ας τα βάλω και αυτά στη θέση τους!

Καληνύχτα!