Terrible Twos!

Ένα από τα πολλά – πάρα πολλά όμως – οφέλη του να έχεις το δικό σου blog είναι ότι μπαίνεις στο τριπάκι να διαβάσεις τους άλλους. Κι εγώ αυτό το έκανα πολύ καιρό πριν αποφασίσω να φτιάξω το δικό μου blog. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης είναι για μένα φυσικά τα υπέροχα blogs άλλων μαμάδων που καθημερινά ζουν όσα ζω κι εγώ, είτε έχουν ένα είτε περισσότερα μικρά τερατάκια!

Και φυσικά ένα από τα ακόμα μεγαλύτερα θετικά του να διαβάζεις άλλες μαμάδες είναι ότι παίρνεις κουράγιο, καλές ιδέες και φυσικά δύναμη να αντιμετωπίσεις την τρελή σου καθημερινότητα…

Έτσι σήμερα διαβάζοντας στο πολυαγαπημένο «Γονείς με κολικούς» για τις 5 χαμένες αρετές που «παίρνει» μαζί της η μητρότητα πήρα έμπνευση για να γράψω για τη δική μου περιπέτεια αυτόν τον καιρό.

Κάποτε, όταν η Νεφέλη ήταν 2 χρονών και είχε αρχίσει πλέον για τα καλά να διεκδικεί όσα εκείνη πίστευε ότι της αναλογούσαν δικαιωματικά μέσα στο σπίτι και στη μεταξύ μας σχέση, μια φίλη μου είπε «Welcome to the terrible twos”! Terrible Twos;;;; Τι είναι πάλι τούτο; Και μου εξήγησε…και κατάλαβα…πως τα terrible twos είναι ένα στάδιο πολύ σημαντικό στην ανάπτυξη του παιδιού και πως όλα τα παιδιά – άλλα ευκολότερα και άλλα λιγότερο εύκολα – πρέπει να περάσουν από αυτό το στάδιο.

Και τι συμβαίνει σε αυτό το στάδιο; Νεύρα, πολλά «όχι» και μεγάλες δυσκολίες για τη μαμά και τον μπαμπά…
Και καλά…με τη Νεφέλη ήταν πιο εύκολο. Γιατί είναι από τη φύση της ένα παιδί πιο ήρεμο. Και μετά ήρθε η Αλεξάνδρα…και τα Teribble Twos απέκτησαν νέα διάσταση.

-Αλεξάνδρα, πάμε για μπάνιο.

-Όοοσσιιι (με τα χέρια στη μέση αλλά με νάζι!)

-Αλεξάνδρα, είπα πάμε για μπάνιο

-Δε σέλωωωω…(τα χέρια ακόμα στη μέση αλλά τώρα αρχίζει το πρόσωπο να αγριεύει)

-Προχώρα αγάπη μου να κάνουμε το μπάνιο μας!

-Φύγε!!!!! (θυμωμένη μούρη, έτοιμη να κλάψει!)

-Αλεξάνδρα, αν δεν πας τώρα για μπάνιο θα σε βάλω τιμωρία…

-... (κλάμα με τσιρίδα καθώς την παίρνω αγκαλιά για να πάμε στο μπάνιο) κλπ, κλπ, κλπ.

Και φυσικά το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται για σχεδόν τα πάντα…

«Βοήθησε την αδερφή σου να μαζέψετε τα παιχνίδια σας»
«Έλα να βάλουμε τα παπούτσια σου»
«Πάμε να αλλάξουμε πάνα»
«Ανέβα στο κρεβάτι σου να κοιμηθούμε»
«Φάε το φαγητό σου»
«Μην τρέχεις μέσα στο σπίτι, θα χτυπήσεις»
«Αλεξάνδρα, όχι τόσο κοντά στην τηλεόραση»
«Αλεξάνδρα, άσε κάτω το tablet» ...κλπ, κλπ, κλπ.

Σε όλα τα ανωτέρω και σε πολλά ακόμα  (παρακαλώ προσθέστε ό,τι άλλο μπορεί να σκεφθεί ανθρώπινος νους) οι απαντήσεις είναι πάντα οι ίδιες:
«Όχι», «Δεν θέλω», «Άσε με», «Φύγε» και φυσικά κλάμα…το μέγα όπλο, το οποίο ξέρει τόσο καλά να χειρίζεται που σε αναγκάζει αργά ή γρήγορα να σηκώσεις τα χέρια ψηλά και να εγκαταλείψεις οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια. Και ερωτώ, εσάς τις μανούλες που ξέρω πως το έχετε περάσει (όσες το έχετε περάσει)…πώς το αντιμετωπίζουμε; Γιατί άλλο η θεωρία και άλλο να έχεις την Αλεξάνδρα τη στιγμή που είσαι έξαλλη να σε κοιτάζει κατάματα χαμογελώντας, προσπαθώντας να σε κάνει κι εσένα να γελάσεις. Στην αρχή δεν τα κατάφερνα. Τον τελευταίο καιρό το πέτυχα επιτέλους – ο μπαμπάς της το παλεύει ακόμα…

Την κοιτάζω αγριεμένη κι εκείνη είναι ικανή να μου χαμογελάει για ώρα, ώσπου τελικά να αντιληφθεί πως δεν αστειεύομαι καθόλου και πως «μάλλον τώρα θύμωσε η μαμά» - όχι ότι αλλάζει και κάτι δηλαδή!
Το πείσμα της μοναδικό, η φωνή της εκκωφαντική, το νάζι της απαράμιλλο... κι εμείς στον αγώνα κάθε μέρα μπας και καταφέρουμε να της εξηγήσουμε βασικά πράγματα τα οποία ή αρνείται να καταλάβει ή επιλέγει ότι απλά δεν την ενδιαφέρουν καθόλου γιατί απλά της στερούν εκείνο που εκείνη θέλει να κάνει.

Εντάξει, εντάξει, ξέρω… δεν γίνεται σε 2 παιδιά και τα δύο να είναι ήρεμα ή να ακούνε το ίδιο και φυσικά η Αλεξάνδρα ως μικρότερη προσπαθεί να εδραιώσει ακόμα και σήμερα τη θέση της στην οικογένεια, στην οποία πρωτοστατεί η Νεφέλη ως μεγαλύτερη (και σοφότερη τρομάρα μας!).

Και;
Το βράδυ για να κοιμηθεί μαλώνουμε. 300 φορές θα πιεί νερό (το μπουκάλι είναι πλέον μονίμως δίπλα μας), θα κάτσει όρθια στο κρεβάτι της και δε θα ξαπλώσει αν δεν πάω με το ζόρι να την ξαπλώσω εγώ. Θα σκαρφιστεί οποιαδήποτε δικαιολογία μπορεί για να κάνει άλλη μια βόλτα στο σαλόνι. Θα ζητήσει να την κοιμίσω εγώ… μετά θα ζητήσει τον μπαμπά της... μετά πάλι εμένα… και πάλι τον μπαμπά της…

Και δεν θέλω καν να αναφερθώ στην παντελή έλλειψη κινδύνου που τη χαρακτηρίζει. Όταν η Νεφέλη ήταν μικρή δεν μετακίνησα τίποτα από το σπίτι μου. Δεν άδειασα κανένα τραπέζι, δεν εξαφάνισα ούτε το παραμικρό μπιμπελό... τώρα; Με το ζόρι έχω κρατήσει 2 κεριά πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και φυσικά την κυνηγάω κάθε μέρα γιατί το νέο της παιχνίδι είναι να ξύνει με το δάχτυλό της το κερί, να το λιώνει και – αν έχεις το Θεό σου – να το πασαλείβει στη μούρη της σαν κρέμα! Εντάξει…αν αυτό δεν είναι terrible twos δεν ξέρω τι είναι, ειλικρινά!

Εχθές το βράδυ, την ξύπνησα για μια ακόμα φορά τα μεσάνυχτα για να πάρει την αντιβίωσή της (περάσαμε συνδυασμό βρογχίτιδας και ωτίτιδας για μια εβδομάδα και ακόμα αναρρώνει). Φυσικά ξεσηκώθηκε και την πήρα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθούμε. Ακούμπησε το κεφαλάκι της – όπως κάνει πάντα όταν κοιμόμαστε μαζί – στο στήθος μου και άραξε παίζοντας με τα μαλλιά της.
Κι εγώ τη χάιδευα και τη φιλούσα και ήθελα να τη φάω (γιατί είναι και απίστευτα ζουμερή μπέμπα!)

Και σκεφτόμουν πως αυτό το δίχρονο θα με τρελάνει…πως θέλω να την έχω συνέχεια αγκαλιά αλλά η γκρίνια της δεν αντέχεται! Πως θέλω συνέχεια να της μιλάω αλλά το πείσμα της με έχει στείλει αδιάβαστη…πως τη λατρεύω αλλά περιμένω λίγο να ξεπεράσει αυτό το στάδιο κάνοντας τι άλλο; Υπομονή! Και τελικά σκεφτόμουν πως αυτή είναι η παράνοια του να έχεις παιδιά…αυτός ο απίθανος συνδυασμός ευτυχίας, λατρείας και γαλήνης αγκαζέ με την αγανάκτηση, την απελπισία και τη μόνιμη κούραση…
Terrible Twos;

Μην αναρωτιέστε τι είναι... μόνο κάντε υπομονή μέχρι να περάσει… Εγώ αυτό κάνω!
Άντε και περαστικά μας!