Περί τιμωρίας...

Αναρωτιέμαι μερικές φορές που βρίσκονται - έστω και κατά προσέγγιση- τα όρια της αυστηρότητας ενός γονιού απέναντι στα παιδιά του. Μεγαλώσαμε- οι περισσότεροι από εμάς - με το (έστω και ελαφρύ) ξύλο μέσα στα σπίτια μας ως μέθοδο τιμωρίας από τους γονείς μας. Και σήμερα ζούμε σε μια εποχή που έστω και φαινομενικά το ξύλο θεωρείται μια απαράδεκτη απλά μέθοδος αντιμετώπισης των παιδιών μας όταν αυτά δεν ακούν.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει και αυτό φυσικά είναι θετικό. Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως κανείς λογικός και νοήμων γονιός δεν ασπάζεται τη χειροδικία ως μέσο τιμωρίας των παιδιών του.

Σήμερα και ενώ όλη την εβδομάδα τα κορίτσια μου ήταν υποδειγματικά ήταν σαν να τις τσίμπησε κάποια περίεργη μύγα. Πολύ γκρίνια, σχεδόν καθόλου ύπνος το μεσημέρι, καβγάδες και άλλα πολλά που με έκαναν να απορήσω ειλικρινά με την ψυχραιμία μου. Όταν άνοιξαν τη θήκη με τα CD και τα DVD και τα άδειασαν στο πάτωμα το απόγευμα σκέφτηκα πως «εντάξει, ψυχραιμία. θα τα μαζέψουν». Την αρχή έκανε η Νεφέλη – την είδα με την άκρη του ματιού μου καθώς δούλευα στον υπολογιστή μου πως κάτι σχεδίαζε και το εξηγούσε χαμηλόφωνα στην αδερφή της. Όταν τελείωσε ο πανικός τής ζήτησα να μαζέψει ότι είχε πετάξει στο πάτωμα κι εκείνη όλο αδιαφορία μου απάντησε πως δεν μπορούσε γιατί «είναι πάρα πολλά μαμά». Νευρίασα. Ήμουν ήδη νευριασμένη και με τις δυό τους αλλά η μικρή λόγω ηλικίας ακόμα τη γλιτώνει κατά διαστήματα.

Κάθισα στο πάτωμα και άρχισα να μαζεύω προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Σκέφτηκα πως ένα απλό time-out δεν θα ήταν αρκετό για να της δείξω ότι σοβαρολογώ – άλλωστε νομίζω πως το περίμενε. Την προειδοποίησα πως αν δεν μάζευε θα της στερούσα ως τη Δευτέρα πρόσβαση σε DVD και υπολογιστή. Αν αυτά τα προνόμια σας φαίνονται παράξενα ενημερώνω απλά πως θεωρούνται δεδομένα και απολύτως απαραίτητα από τη μεγάλη μου κόρη πλέον και ας είναι μόλις 4 χρονών. Αδιαφόρησε. Και όχι απλά αδιαφόρησε αλλά άρχισε να χρησιμοποιεί δικαιολογίες του τύπου «με πονάει η κοιλιά μου, αρρωσταίνω, νυστάζω, θέλω να πάω για ύπνο» και άλλα τέτοια δραματικά. Μέχρι θερμόμετρο μου ζήτησε να της βάλω. Το έκανα και αυτό…36!

Της δήλωσα λοιπόν ότι η απόφαση είχε πλέον ληφθεί και πως ήταν καθαρά δική της επιλογή εφόσον σκόρπισε αλλά δεν μάζεψε όπως της είχα ζητήσει. Καθόλου DVD ή υπολογιστής ως τη Δευτέρα. Στην αρχή δεν αντέδρασε. Όταν πέρασε λίγο η ώρα και άρχισε να ζητάει DVD της θύμισα ότι είναι τιμωρημένη ως τη Δευτέρα. Πήρε τη θήκη με τα DVD και απλά μου δήλωσε "εγώ θα βάλω DVD”. “Για κάντο!" την προκάλεσα απολύτως ήρεμα. Δεν τόλμησε. Νομίζω πως ήταν το βλέμμα της τρελής μάνας με το οποίο την κοίταξα που την ανάγκασε να κάνει πίσω.

Καθώς μεγάλωνε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως πριν προχωρήσω σε οποιαδήποτε μορφή τιμωρίας θα ακολουθήσω το φωτεινό παράδειγμα του κουμπάρου μου, ο οποίος έπρεπε απλά να κοιτάξει αυστηρά τον καημένο τον βαφτισιμιό μου κι εκείνος πάγωνε στη στιγμή! Στην αρχή αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιούσα. Και στην αρχή δούλεψε. Καθώς όμως μεγάλωνε και αποκτούσε περισσότερο θράσος περάσαμε στη λύση του time out. Αφού την προειδοποιούσα 2 φορές μετά την έστελνα στον δωμάτιό της και δεν επιτρεπόταν να βγει μέχρι να πάω εγώ να την πάρω. Η πρώτη φορά ήταν δύσκολη. Ο μπαμπάς της που ήταν παρόν ήταν έτοιμος να πάει να την πάρει. Εκείνη βγήκε μια φορά από το δωμάτιό της, εγώ πήγα, την πήρα και την ξαναέβαλα στο ίδιο σημείο. Τελικά κάθισε, κλαίγοντας και φωνάζοντας αλλά κάθισε.

Ναι, σφίχτηκε η καρδιά μου αλλά επέμεινα και έμεινα σταθερή στη μέθοδο αυτή ως σήμερα. Και κάθε φορά όταν μπαίνω στο δωμάτιό της και τη ρωτάω γιατί την έβαλα τιμωρία ξέρει πάντα το γιατί. Και πάντα αγκαλιαζόμαστε, της λέω ότι την αγαπώ και πάντα μου χαμογελάει γιατί ξέρω πως καταλαβαίνει πως η τιμωρία δεν έχει σχέση με την αγάπη μου για εκείνη. Ως σήμερα είμαι οπαδός αυτής της μεθόδου γιατί βοηθά και εμένα και το παιδί να ηρεμούμε και να σκεφτόμαστε τι συνέβη, βάζοντας μια απόσταση ασφαλείας ανάμεσά μας όταν τα πράγματα είναι έντονα. Φυσικά, ξέρω πως αυτό το είδος τιμωρίας δεν μπορεί να έχει εφαρμογή για πάντα. Όπως σήμερα, χρειάζεται μερικές φορές να της στερώ προνόμια που είναι σημαντικά για εκείνη. Εκείνο στο οποίο είμαι απόλυτη είναι πως όποια και αν είναι η τιμωρία πρέπει πάντα να μένουμε αμετακίνητοι μπροστά στα παιδιά μας. Ξέρω καλά πως αν υποχωρήσω θα το θεωρήσει δεδομένο πως «εντάξει, η μαμά θα αλλάξει γνώμη. Ας κάνω τώρα την καλή και όλα καλά!».

Η Αλεξάνδρα, το ομολογώ είναι πιο δύσκολη περίπτωση. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι αυτό το παιδί θα περάσει πολλές πολλές ώρες τιμωρημένη τόσο ατίθαση που είναι. Είναι μόλις 18 μηνών και ήδη μας αψηφά σαν να είναι έφηβη. Χαμογελά πάντα όσο πιο πονηρά μπορεί και είναι τόσο δύσκολο να κρατήσω το πιο αυστηρό μου ύφος για να καταλάβει ότι σοβαρολογώ. Στην αρχή δεν μπορούσα καν να το κάνω. Σήμερα κάπως τα καταφέρνω.

Το παραδέχομαι όμως, της Αλεξάνδρας της έχω δώσει και μια στον ποπό πάνω στα νεύρα μου. Καλά, δεν είναι και κανένα έγκλημα, το ξέρω. Αλλά επειδή με την Νεφέλη δεν το έχω κάνει νιώθω λίγο άσχημα.
Και ναι, φυσικά παίζουμε τον κακό και τον καλό μπάτσο στο σπίτι μας – όπως φαντάζομαι ότι γίνεται στα περισσότερα σπίτια. Ο Νίκος συνήθως είναι αυτός που διαπραγματεύεται και με τις δυο για όλα και αυτό συχνά με νευριάζει, αλλά από την άλλη το καταλαβαίνω… κάποιος πρέπει να κρατά και τις ισορροπίες. Εγώ είμαι πάντα εκείνη που μαλώνει και επιβάλει τις τιμωρίες.

Από την άλλη – και πολύ θα ήθελα να ξέρω αν αυτό συμβαίνει και σε άλλες μαμάδες – εξακολουθώ να είμαι πρώτη στις προτιμήσεις των κοριτσιών μου σε σχέση με τον μπαμπά τους και αυτό πάντα μου κάνει εντύπωση. Ίσως γιατί με παίρνουν πιο σοβαρά. Ξέρουν ότι ο μπαμπάς θα τις μαλώσει, αλλά θα το συζητήσει μαζί τους. Εγώ από την άλλη δεν συζητάω. Κάνω δηλώσεις και τελείωσε το θέμα (πάντα προσφέροντας 2 επιλογές για να νιώθουν ότι εκείνες επιλέγουν τελικά τι θα γίνει).

Ούφ! Κουραστική μέρα η σημερινή! Αύριο η μέρα είναι αφιερωμένη στο Νεφελάκι. Παρκάρουμε τη μικρή και φύγαμε για βόλτα στα μαγαζιά και ό,τι προκύψει (άσχετο)!
Εις αύριο λοιπόν τα καλύτερα.