Μία μεγάλη διαμάχη φτάνει στο τέλος της, καθώς μετά από έρευνες χρόνων είναι πλέον αποδεκτό, ότι τα έμβρυα αντιλαμβάνονται τον έξω κόσμο. Τα ερεθίσματα που δέχεται το έμβρυο κατά την διάρκεια της κύησης είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την εξέλιξη της προσωπικότητας του.
Έχοντας πλέον ξεπεράσει τις απόψεις των προηγούμενων γενεών ότι τα μωρά μέχρι και 3 μηνών δεν αντιλαμβάνονται και δεν αναγνωρίζουν τίποτα, οι νέες μητέρες παγκοσμίως, δημιουργούς τις απαραίτητες συνθήκες για την σωστή ανάπτυξη του βρέφους τους.
Οι επιπτώσεις των προγεννητικών τραυμάτων δεν είναι προβλέψιμες αν δε λάβουμε υπόψη και άλλους παράγοντες. Τα προγεννητικά τραύματα έχουν χρόνιες επιπτώσεις όταν ενισχύονται από άλλες εμπειρίες. Για παράδειγμα, η πιθανότητα να δημιουργηθεί κλειστοφοβία σε ένα μωρό επειδή κατά την διάρκεια της γέννας, δημιουργήθηκαν επιπλοκές με τον ομφάλιο λώρο, είναι μηδαμινή. Είναι όμως πολύ πιθανόν να εξελιχτεί σε κλειστοφοβικό έφηβο, αν κατά την ενηλικίωση του συμβούν παρόμοιες εμπειρίες. όπως για παράδειγμα η περίπτωση του μωρού που κατά τη διάρκεια της γέννας του μπλέχτηκε στον ομφάλιο λώρο, σε ηλικία 3 ετών κλειδώθηκε για 24 ώρες σε μία ντουλάπα και σε αρκετές περιπτώσεις ο μεγαλύτερος αδερφός του, τον κράταγε μην αφήνοντας τον να κουνηθεί και προσπαθώντας να τον πνίξει. Αυτό το παιδί εξελίχθηκε σε κλειστοφοβικό. (William R. Emerson Ph.D.)
Έτσι βλέπουμε ότι, τα προγεννητικά τραύματα δημιουργούν, επιρροές για επόμενες εμπειρίες. Στην περίπτωση λοιπόν του παραπάνω μωρού, τα γεγονότα της παιδικής του ηλικίας, ενίσχυσαν το προγεννητικό τραύμα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία χρόνια κλειστοφοβίας.
Έρευνες επίσης αποδεικνύουν ότι οι εμπειρίες της μητέρας (θετικές ή αρνητικές) είναι και εμπειρίες του εμβρύου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της θεωρίας είναι η παρακάτω περίπτωση (Frank Lake Ph.D.): ο πατέρας μίας γυναίκας πέθανε λίγο πριν τη σύλληψη του μωρού της. Η γυναίκα βίωσε έντονα συναισθήματα μελαγχολίας και θλίψης για όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Βάση λοιπόν της θεωρίας θα έπρεπε να βιώσει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με την μητέρα του, εκφράζοντας τα αργότερα στην ζωή του. Αυτό ακριβώς συνέβη. Στην παιδική του ηλικία, το αναφερόμενο μωρό, παρουσίαζε κατάθλιψη. Το ιατρικό προσωπικό που το παρακολουθούσε (μη γνωρίζοντας την προγεννητική του εμπειρία), δεν έβρισκε αιτίες οργανικές ή ψυχολογικές για αυτή τη συμπεριφορά. Κατά την διάρκεια της κατάθλιψης του, το παιδί, ζωγράφιζε ηλικιωμένους και ετοιμοθάνατους σε σπηλιές (στην προγεννητική ψυχολογία, οι σπηλιές, συμβολίζουν την μήτρα, το μέρος δηλαδή όπου βίωσε τον χαμό του παππού του)! Μόλις τελείωνε το σχέδιο, ένιωθε καλύτερα, αλλά μετά από λίγο η κατάθλιψη επανερχόταν. Η κατάθλιψη έγινε χρόνια, όταν βίωσε την ένταση που παρουσιάστηκε στο σπίτι, μεταξύ των γονιών του, (ζούσαν χωριστά αλλά τον μεγάλωναν μαζί). Θεωρείται σχεδόν αδύνατον, η κατάθλιψη να είχε εξελιχθεί σε χρόνια, αν το παιδί, δεν είχε βιώσει, την έλλειψη του πατέρα του και την ένταση μεταξύ των γονιών του. Οι ενδείξεις όμως κατάθλιψης ξεκίνησαν από τα συναισθήματα που βίωνε η μητέρα κατά την κύηση.
Η πλειοψηφία των ενηλίκων με προβλήματα επιθετικότητας, ανακαλύπτουν ότι η σύλληψη του ήταν ανεπιθύμητη, πολλοί από αυτούς μαθαίνουν επίσης ότι κατά την διάρκεια της κύησης, εκτέθηκαν και σε άλλες μορφές επιθετικότητας όπως : διαμάχες, οικογενειακή βία, σύλληψη από βιασμό, σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση της μητέρας κατά την κύηση, αποτυχημένες προσπάθειες εκτρώσεων κλπ. Τα έμβρυα που βιώνουν μία ή περισσότερες από αυτες τις μορφές επιθετικότητας, βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο να παρουσιάσουν στοιχεία επιθετικότητας και βίας. Όσο περισσότερες εμπειρίες έχει, τόσο μεγαλώνουν και οι πιθανότητες επιθετικής προσωπικότητας.
Το γεγονός ότι τα προγεννητικά τραύματα διαμορφώνουν το πως βιώνει ένα παιδί τις υπόλοιπες εμπειρίες της ζωής του, δεν σημαίνει ότι οι παιδικές εμπειρίες από μόνες τους, είναι ασήμαντες για την ανθρώπινη εξέλιξη. Αντίθετα είναι πολύ σημαντικές για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού σας. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι πολύ σημαντικό τα προγεννητικά τραύματα να θεραπεύονται το συντομότερο δυνατόν . Αν η θεραπεία ξεκινήσει νωρίς (κατά την κυοφορία ή στον πρώτο χρόνο), τότε τα προγεννητικά τραύματα μπορούν να εξαλειφθούν. Έτσι οι παιδικές εμπειρίες μπορούν να βιωθούν χωρίς άλλες επιρροές, δίνοντας τη δυνατότητα στα παιδία να εκφράσουν τη μοναδικότητά τους.
Πηγη: www.mybabyplanet.com.gr
Εργαλεία 
