Αγκαλιά, ένα σπάνιο δώρο

Διάβασα ένα ποίημα πρόσφατα. Και ένιωσα ότι είχα κάτι σκόρπιο στο μυαλό μου, που κάποιος κατάφερε να μαζέψει και να πει με λόγια.

Στο ποίημα βρήκα έμπνευση! Βρήκα γραμμένα όλα εκείνα που πρέπει να έχει ακούσει ένας σύγχρονος γονιός.

Και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να διαβάζουμε, να βλέπουμε, να ακούμε γνώμες, να γίνουμε καλύτεροι και να μπορέσουμε να αγαπήσουμε το ρόλο μας ως γονείς. Όχι τα παιδιά μας. Αυτό το θεωρώ αυτονόητο. Το ρόλο μας όμως δεν μας έχει μάθει κανείς να τον αγαπάμε. Αντίθετως, έχουμε όλοι δεχτεί παραινέσεις και νουθεσίες που τον καθιστούν από απλά διεκπεραιωτικό έως και άχαρο. Θέλω να μοιραστώ λοιπόν αυτό το ποίημα. Διαβάστε το. Και μετά αγκαλιάστε τα παιδιά σας. Πολλές φορές. Όποτε και για όσο θέλουν.

«Το σπάνιο δώρο» [1]

Καινούργιες θεωρίες.
Τα μωρά δεν πρέπει να τα αφήνετε να κλαίνε.
Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς
υπόκεινται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους ούτως ειπείν τους γέροντες
-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Ας κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μόνο το μπιμπερό τους
με άγλυκη υπόσχεση – δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις – πως θα ’ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούνε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ το σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,’
θα σας πνίξουν.

Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ ν’ απαντάτε.

[1] Κική Δημουλά, Συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ Εκδόσεις Στιγμή 1994