Ερώτηση από Fox (10.09.2020)
Καλησπέρα σας, έχω μια κόρη 23 μηνών και προ μιάς εβδομάδας της κάναμε το «κοιμήσου παιδί μου». Να σημειώσω ότι μέχρι τώρα, την κοιμίζαμε αγκαλιά και μετά την βάζαμε στην κούνια της. Όταν το βράδυ ξύπναγε, καθώς δεν μπορούσαμε να την κοιμίζουμε αγκαλιά πλέον, την παίρναμε στο κρεβάτι μας. Με την εφαρμογή λοιπόν του βιβλίου, και μετά από 20' κλάμα στην αρχή και γκρίνια κοιμήθηκε. Όταν κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνησε, μας πήρε περίπου 50', αλλά κατάφερε και κοιμήθηκε μόνη της. Από τότε, γκρινιάζει έλαχιστα κ μας ζητάει αγκαλιά (ή να την πάρουμε μαζί μας στο κρεβάτι) όταν την βάζουμε στην κούνια αλλά όταν της λέμε ότι την αγαπάμε και είναι ώρα για ύπνο κλπ, κοιμάται άψογα μόνη της. Μέσα στο βράδυ δε, αν ξυπνάει, ξέρει πλέον να κοιμηθεί μόνη της. Ωστόσο από την 3η βραδιά έχει αρχίσει να κάνει κακά στον ύπνο της με αποτέλεσμα να συγκαεί. Αν εξαιρέσουμε 3 νύχτες (την 1η, την 5η και την 6η) όλες τις άλλες έκανε κακά της μες το βράδυ (τη 2η, την 3η, την 4η και την 7η). Στο παρελθόν έκανε παρά πολύ σπάνια κακά το βράδυ (δλδ να ήταν 1 φορά στο εξάμηνο). Είναι κάτι ψυχολογικό; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τη βοηθήσουμε; Αυτό που κάνουμε τώρα είναι την φέρνουμε στο κρεβάτι, την αλλάζουμε κ την πάμε αμέσως πάλι στην κούνια της που κοιμάται.
Απάντηση από παιδίατρο (10.09.2020)
Αγαπητέ γονέα,
αυτό που κάνατε για την εκπαίδευση του ύπνου είναι μια παραλλαγή της μεθόδου Ferber (αν όχι σχεδόν ίδια), με την οποία προσωπικά είμαι εντελώς αντίθετος. Είναι αποδεδειγμένο από μελέτες πως τα επίπεδα των ορμονών του στρες των παιδιών που υφίστανται τέτοιες μεθόδους παραμένουν αυξημένα για εβδομάδες μετά την... "επιτυχία" της μεθόδου.
Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει πως πιστεύω πως το παιδί πρέπει να έρχεται στο κρεβάτι σας να κοιμάται, σε καμία περίπτωση. Υπάρχουν άλλες μέθοδοι, τροποποιημένες Ferber, ή παραπλήσιες, που δεν αφήνουν το παιδί να κλαίει μόνο του. Η Ferber οδηγεί το παιδί στον "ύπνο", ουσιαστικά πληρώνοντας τις προηγούμενες "αμαρτίες" των γονέων του (απρογραμμάτιστος ύπνος, τυχαίες ελεύσεις ή όχι στο κρεβάτι τους), οι οποίοι λόγω εξάντλησης, αλλά κυρίως λόγω κακής συμβουλευτικής, υποπίπτουν σε σφάλματα. Καθώς δεν γνωρίζω την οικογένειά σας δεν μπορώ να σάς συμβουλεύσω στο πώς να προχωρήσετε, καθώς επίσης έχετε ήδη εφαρμόσει μια αρκετά έως πολύ έντονη μέθοδο εκπαίδευσης. Ναι, συμφωνώ μαζί σας πως είναι πολύ πιθανό η εμφάνιση κενώσεων μέσα στην νύχτα να αποτελεί το νέο "κλάμα" του παιδιού σας.
Σαν γενική συμβουλή να ξέρετε πως οι "εύκολες λύσεις" δεν λύνουν τα προβλήματα, αλλά τα μεταφράζουν σε άλλα προβλήματα. Αυτό σημαίνει πως όταν με το καλό "λύσετε" το θέμα των κενώσεων, στο μέλλον ενδέχεται να αντιμετωπίσετε ένα άλλο κι ένα άλλο πρόβλημα. Ο μόνος σωστός δρόμος είναι ο δύσκολος, αυτός που απαιτεί από σας συνεχή παρουσία και σταθερότητα στις αποφάσεις σας. Με πολύ πολύ απλά λόγια: ο γονιός ΜΕ το παιδί στην κούνια, να μιλάει ξανά και ξανά πολύ ήρεμα, μέχρι το παιδί να νιώσει αρκετή ασφάλεια και να μάθει να κοιμάται μόνο του. Μην μπερδεύουμε το αίσθημα ασφάλειας που οδηγεί στον καλό ύπνο, με την παραίτηση που δείχνουν τα παιδιά που αφήνονται να κλάψουν. Ο στόχος είναι να μάθει να κοιμάται χωρίς να ανησυχεί, όχι να μάθει πως "όσο κι αν φωνάξω δεν θα έρθει κανείς".
Γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχουν αντίθετες από την δική μου απόψεις (και πολλές που συμφωνούν επίσης), αλλά σε αυτό το θέμα, μετά από αρκετή μελέτη, έχω καταλήξει σε μια μέθοδο που απαιτεί από τους γονείς προσπάθεια τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού (και κυρίως στο διάστημα 6-9 μηνών που είναι το καλύτερο παράθυρο στην εκπαίδευση ύπνου), το οποίο περιλαμβάνει α) το παιδί δεν κλαίει ΠΟΤΕ μόνο του, β) το παιδί δεν έρχεται ΠΟΤΕ στο κρεβάτι των γονέων, και γ) σταδιακά η απαραίτητη παρέμβαση από τον γονέα για να κοιμηθεί ελαχιστοποιείται. ΣΤΑΔΙΑΚΑ, όχι μέσα σε 2 ή 3 ημέρες, ούτε καν μέσα σε 2 ή 3 εβδομάδες, αλλά πολύ πιο αργά. Όταν πετύχει αυτό, ο ύπνος του παιδιού για πάντα, είναι καλός. Σάς προτείνω για το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε τώρα να απευθυνθείτε στον γιατρό σας, ο οποίος α) γνωρίζει καλά την οικογένειά σας (ξαναλέω, την οικογένεια, όχι μόνο το παιδί), και β) υποθέτω είναι εκείνος που πρότεινε αυτή τη μέθοδο, άρα θα την γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμένα που δεν την χρησιμοποιώ ποτέ, και συνεπώς οφείλει να γνωρίζει και πιθανές παρενέργειές της καθώς και πώς αυτές αντιμετωπίζονται.
Πάντα δίπλα σας,
Παναγιώτης
Εργαλεία 
