Πώς μπορεί να μοιραστεί με τον αδερφό του τα δικά του παιχνίδια

Ο Νικολάκης σε ηλικία τεσσάρων ετών απέκτησε αδερφάκι. Δεν είναι εύκολο να είσαι ο μεγάλος αδερφός σε τέτοια ηλικία. Ενώ είχε μόνος του το όμορφο δωμάτιο με τον ζωγραφισμένο από τη μαμά ουρανό και τα αερόστατα στους τοίχους, τώρα το μοιράζεται με ένα μωρό που κλαίει όταν πεινάει ό,τι ώρα κι αν είναι.

Ενώ όλα τα παιχνίδια τα έβαζε εκεί που ήθελε ανενόχλητος, τώρα που το μωρό άρχισε να πιάνει αντικείμενα τα βρίσκει σκόρπια. Ενώ η μαμά ασχολιόταν μόνο μαζί του, τώρα τη μοιράζεται με τον μικρό του αδερφό...

Ναι, αγαπάει τον αδερφό του, αλλά οι αλλαγές ήταν πολλές με τον ερχομό του. Και όλοι λένε:

- Νικολάκη, εσύ είσαι μεγάλος.

Και ο Νικολάκης σκέφτεται δεν είμαι μεγάλος, είμαι μικρός ακόμα.

Ο μπέμπης άρχισε να στέκεται στον ποπό του και να σκορπίζει χαμόγελα και ακαταλαβίστικες λέξεις. Η μαμά πολλές φορές άφηνε το μπέμπη για να απασχολείται δίπλα στο Νικολάκη που έπαιζε. Ο μπέμπης, όμως, πείραζε τα αυτοκινητάκια κι αυτό δεν άρεσε καθόλου στο Νικολάκη.

Μια μέρα που ο Νικολάκης είχε στήσει τον αυτοκινητόδρομό του με τα φανάρια και τα σήματα, ο μπέμπης άρπαξε το ένα αυτοκινητάκι. Ο Νικολάκης θύμωσε και φώναξε:

- Όχι αυτό είναι δικό μου, και το πήρε τόσο απότομα από τα χέρια του αδερφού του, που ο μπέμπης έκλαψε.

Η μαμά πήρε αγκαλιά τον μπέμπη για να τον ηρεμήσει και μετά τον έβαλε στο πάρκο του. Ο Νικολάκης όταν είδε το μπέμπη να κλαίει, στενοχωρήθηκε αλλά δεν ήθελε να του παίρνουν τα παιχνίδια του. Η μαμά του αγκάλιασε τον Νικολάκη και του εξήγησε:

- Νικολάκη, ο αδερφός σου δεν μπορεί να καταλάβει ακόμα πολλά και θέλει να παίξει μαζί σου. Είναι μικρός.

- Μαμά και εγώ μικρός είμαι.

- Το ξέρω, απλά εσύ καταλαβαίνεις πιο πολλά από τον αδερφό σου και αν κάτι δεν το καταλάβεις μπορούμε να στο εξηγήσουμε και να το καταλάβεις.

- Δεν θέλω να παίρνει τα παιχνίδια μου.

- Νικολάκη τα παιχνίδια είναι δικά σου, αλλά μπορείς κάποιες φορές να τα μοιράζεσαι. Θα παίξεις και μόνος σου αλλά και με παρέα.

- Μαμά, δεν ξέρει να παίζει, είπε ο Νικολάκης.

- Πίστεψέ με ότι θα μάθει από σένα και εσύ θα μάθεις από αυτόν και ας είναι μικρότερός σου. Υπομονή μόνο και θα δεις.

Ο Νικολάκης δεν κατάλαβε τι μπορεί να μάθει από έναν μπέμπη. Τι ξέρει που δεν ξέρω εγώ, τι μπορεί να μου μάθει, αναρωτήθηκε.

Οι μέρες περνούσαν. Η μαμά έβαζε τον μπέμπη να βλέπει τον Νικολάκη να παίζει. Ο μπέμπης φώναζε με χαρά βλέποντας τον αδερφό του με τα παιχνίδια. Ο Νικολάκης μια μέρα τον ρώτησε:

- Θες να παίξεις;

Ο μπέμπης χτύπησε τα χεράκια του με χαρά και είπε κάτι ακαταλαβίστικα που, όμως, ο Νικολάκης κατάλαβε ότι εννοούσε ναι. Του έδωσε τότε ένα αυτοκινητάκι και ο μπέμπης έκανε μικρά γελάκια, όπως έλεγε ο μπαμπάς. Ο Νικολάκης σκέφτηκε ότι αν και δεν μιλάει ακόμα ο αδερφός του, αυτός κατάλαβε τι ήθελε. Ο μπέμπης έβαλε στο στόμα το αυτοκινητάκι και ο Νικολάκης του είπε ότι δεν το βάζουν στο στόμα και του έδειξε πώς να παίζει.

Μια από τις επόμενες μέρες, ο Νικολάκης έστησε όλο τον αυτοκινητόδρομό του και ο μπέμπης κοιτούσε με προσοχή. Ο Νικολάκης του έδειχνε από μακριά τα σήματα, τα φανάρια και τα αυτοκινητάκια. Ο μπέμπης κουνούσε όλο χαρά τα χεράκια του. Ξαφνικά, ο μπέμπης έβαλε τα χεράκια του στο πάτωμα και μπουσούλησε για να φτάσει τον αδερφό του.

- Μαμά, ο μπέμπης, φώναξε ο Νικολάκης.

- Είδες που σου είπα ότι θα μάθει από σένα, είπε η μαμά. Έμαθε να μπουσουλάει για να σε φτάσει και να παίξετε.
Ο Νικολάκης φούσκωσε από περηφάνια και χαρά. Ένιωσε πώς είναι να είσαι μεγάλος αδερφός. Αμέσως έδωσε στον μπέμπη ένα αυτοκινητάκι. Και ο μπέμπης έκανε πάλι εκείνα τα μικρά γελάκια.

- Μαμά αλήθεια του έμαθα να παίζει;

- Ναι, είπε χαμογελώντας η μαμά.

- Ναι, μαμά, αλλά εγώ πότε θα μάθω κάτι από τον αδερφό μου;

- Μα έμαθες, Νικολάκη μου.

- Τι; είπε γεμάτος απορία.

- Να μοιράζεσαι Νικολάκη μου, τα παιχνίδια σου. Να παίζεις παρέα με τον αδερφό σου.

Ήταν αλήθεια. Έμαθε να παίζει παρέα με κάποιον μικρότερό του. Έμαθε πώς μπορεί να μοιραστεί με τον αδερφό του τα δικά του παιχνίδια.